بررسی اثربخشی طرح واره درمانی بر رضایت زناشویی و سازگاری زناشویی زوجین شهر خوی

پژوهش حاضر باهدف بررسی تاثیر طرح واره درمانی بر رضایت زناشویی و سازگاری زناشویی زوجین (۴۰-۲۵ ساله) مراجعه کننده به مراکز بهداشتی شهر خوی انجام شد. روش پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون - پس آزمون با دو گروه آزمایشی و گواه و مرحله پیگیری بود. جامعه آماری تمام زوجین ۴۰ -۲۵ ساله مراجعه کننده به مراکز بهداشت شهر خوی در سال ۱۳۹۷ بودند. تعداد ۶۰ نفر از جامعه مذکور به روش نمونه گیری تصادفی ساده به عنوان حجم نمونه انتخاب و در دو گروه آزمایشی و گواه (۳۰ نفر در هر گروه) به صورت تصادفی جایگزین شدند. گروه آزمایش طرح واره درمانی ناسازگار اولیه یانگ و همکاران (۲۰۰۳) را به مدت ده جلسه ۹۰ دقیقه ای را دریافت کردند و گروه گواه در حال انتظار قرار گرفتند. ابزار پژوهش پرسشنامه رضایت زناشویی انریچ (۱۹۸۹) و پرسشنامه سازگاری زناشویی اسپاینر (۱۹۷۶) بود. داده ها با روش های آمار توصیفی (میانگین، انحراف معیار) و آمار استنباطی (تحلیل کوواریانس) تحلیل شدند. نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد که مداخله طرح واره درمانی بر افزایش رضایت زناشویی و سازگاری زناشویی زوجین تاثیر داشته است؛ و این تاثیر در مرحله پیگیری پایدار است. همچنین نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که میزان تاثیر طرح واره درمانی بر مولفه های رضایت زناشویی و مولفه های سازگاری زناشویی معنادار بوده است (۰۰۵/۰P<). بر اساس یافته های حاصل از این پژوهش می توان گفت طرح واره درمانی مداخله موثری در افزایش رضایت زناشویی و سازگاری زناشویی زوجین است.

کلیدواژه ها:

طرح واره درمانی ، رضایت زناشویی ، سازگاری زناشویی.