بررسی رابطه ناگویی هیجانی و ویژگی های شخصیتی با شادکامی در زنان در شهر شیراز

هدف پژوهش حاضر، بررسی ارتباط بین ناگویی هیجانی و ویژگی های شخصیتی با شادکامی در زنان بود. جامعه آماری شامل زنان ساکن شیراز در سال ۱۴۰۰-۱۳۹۹ بودند که ۱۸۰ نفر پرسشنامه ها را تکمیل نمودند. به منظور جمع آوری داده ها از پرسشنامه های پنج عاملی نئو (مک گری و کاستا، ۱۹۹۲) و ناگویی هیجانی تورنتو (بگبی و همکاران، ۱۹۹۴) و شادکامی آکسفورد (آرجیل و همکاران، ۱۹۸۹) استفاده شد. تحلیل داده ها از طریق دو آزمون همبستگی پیرسون و ضریب رگرسیون با استفاده از نرم افزار spss -۲۶ انجام گرفت. نتایج تحلیل پیرسون نشان داد، روان رنجور خویی، پیش بین منفی و معنادار شادکامی و برون گرایی، پیش بین مثبت و معنادار شادکامی بودند. هم چنین دشواری در احساسات، میزان شادکامی را به طور معکوس و معناداری پیش بینی می کند (۲۱/۰- = β). هم چنین نتایج نشان داد، روان رنجور خویی، پیش بین منفی و معنادار شادکامی (۲۹/۰- = β) و برون گرایی، پیش بین مثبت و معنادار شادکامی بودند (۲۶/۰- = β). بر اساس یافته ها می توان بیان داشت که ویژگی های شخصیتی، بر شادکامی افراد تاثیرگذار هستند و هم چنین ابعاد ناگویی هیجانی موجب کاهش شادکامی افراد می شود. ازآنجاکه زنان محورهای اصلی خانواده هستند، لذا شادکامی آن ها می تواند تاثیر به سزایی در تعلیم و تربیت نسل آینده داشته باشد و این مهم، قابل توجه است.

کلیدواژه ها:

ناگویی هیجانی ، ویژگی های شخصیتی ، شادکامی زنان.