اثربخشی معنادرمانی در درمان زنان مبتلا به اختلال اضطراب منتشر در شهر کنگان

هدف از پژوهش حاضر اثربخشی معنادرمانی در درمان زنان مبتلا به اختلال اضطراب منتشر در شهر کنگان بوده است. روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش حاضر ۲۰۰ نفر از زنان مبتلا به اضطراب مرگ در شهر کنگان بود. حجم نمونه پژوهش ۳۰ نفر به روش داوطلبانه بود. ابزار جمع آوری اطلاعات شامل پروتکل معنادرمانی هوتزل (۲۰۰۲) و همچنین پرسشنامه اختلال اضطراب منتشر اسپیزر، کرونک، ویلیامز و لوه (۲۰۰۶) بود. پایایی این پرسشنامه در پژوهش حاضر با استفاده از ضرایب آلفای کرونباخ ۰/۸۱ بدست آمد. و همچنین روایی این پرسشنامه در پژوهش حاضر با استفاده از ضرایب همبستگی هر سوال با نمره کل محاسبه گردید و نشان داد که همه سوالات با نمره کل همبستگی معنی داری دارند. در سطح آمار استنباطی داده های پژوهش با استفاده از تحلیل کواریانس دو متغیری یکطرفه (آنکوا) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها نشان داد که معنادرمانی موجب کاهش هر یک از مولفه های در آزمودنی های گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل گردید. در نتیجه گیری کلی پژوهش می بایست بیان نمود که با به کارگیری برنامه های درمانی معنادرمانی می توان به اختلال اضطراب منتشر در بین زنان کمک نمود.

کلیدواژه ها:

معنادرمانی ، اختلال اضطراب منتشر