محمد قلی پور سلوشی - دانشجوی کارشناسی ارشد، گروه مرتعداری، دانشکده منابع طبیعی و علوم دریایی، دانشگاه تربیت مدرس، نور، ایران
قاسمعلی دیانتی تیلکی - دانشیار، گروه مرتعداری، دانشکده منابع طبیعی و علوم دریایی، دانشگاه تربیت مدرس، نور، ایران
مهدی عابدی - استادیار، گروه مرتعداری، دانشکده منابع طبیعی و علوم دریایی، دانشگاه تربیت مدرس، نور، ایران

هر زیست بومی توانایی جذب یا انتشار مقداری دی اکسید کربن (CO۲) را دارد که تحت تاثیر عوامل مختلفی از جمله نوع مدیریت زمین قرار می گیرد. به منظور بررسی تاثیر اقدامات مختلف مدیریتی بر ترسیب کربن در مراتع این تحقیق در مراتع چهاردانگه استان مازندران انجام شد. هدف اصلی این تحقیق ارزیابی اثربخش بودن عملیات اصلاحی و احیایی اجرا شده در میزان ترسیب کربن منطقه می باشد. برای این منظور سه منطقه چرا شده، قرق بدون عملیات اصلاحی و قرق بذرکاری شده همراه با عملیات پخش سیلاب انتخاب شد. در مجموع ۴۵ پلات در کل سه منطقه برداشت گردید. نمونه برداری به صورت تصادفی- سیستماتیک انجام شد. در داخل هر پلات میزان ترسیب کربن برآورد شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از تجزیه واریانس یک طرفه و سپس برای مقایسه میانگین ها از آزمون توکی استفاده شد. نتایج نشان داد تیمار قرق بذرکاری شده همراه با عملیات پخش سیلاب سبب افزایش معنی دار در میزان ترسیب کربن (۲۷/۳۲۵ تن در هکتار) نسبت به تیمار های قرق (۱۲/۲۲۵ تن در هکتار) و چرا (۱۶/۲۱۶ تن در هکتار) می شود ولی بین تیمار های قرق و چرا اختلاف معنی داری مشاهده نشده است. به طور کلی می توان نتیجه گرفت برخی عملیات اصلاحی و احیایی مانند قرق به تنهایی نمی توانند میزان ترسیب کربن در منطقه مورد مطالعه را افزایش دهند.

بذرکاری، ذخیره کربن، قرق