تحلیل و ارزیابی شاخص های مسکن در محلات حاشیه نشین شهر اردبیل

نوع مسکن یکی از نشانگرهای کلیدی برای آسیب های فضایی شهر و مدیریت بحران شهری محسوب می گردد. هدف از مقاله حاضر شناخت ویژگی های مسکن غیررسمی بوده تا بتوان از طریق بررسی دقیق آن پتانسیل های اسکان غیررسمی در تامین مسکن را که از اساسی ترین نیازهای جوامع انسانیست شناسایی، و زمینه های کاهش آسیب های کالبدی _ اجتماعی آن را مشخص کرد. تحقیق حاضر از نوع توصیفی و تحلیلی بوده و در قالب مدل Swot و Spss انجام گرفته است. همچنین در مقاله حاضر با استفاده از روش تطبیقی به مقایسه شاخص های مسکن در محلات وحدت با شهر اردبیل و برخی کشورهای دیگر پرداخته شده است. نتایج نشان می دهد، رشد شهرنشینی در شهر اردبیل با افزایش نابرابری اجتماعی و حاشیه راندن گروه های اجتماعی محروم مانند کارگران و مهاجران روستایی همراه است. مدیریت شهری با به رسمیت شناختن گروه های حاشیه ای و اولویت بندی مبارزه با فقر جدید شهری بایستی به عنوان یک وظیفه فوری برای از بین بردن ریشه های بی ثباتی بالقوه اجتماعی دست به اقدامات لازم و ضروری بزند. این مقاله مفهوم اسکان غیررسمی را از منظر تغییرات نهادی پیشنهاد می کند که فقر جدیدی در شهرها بوسیله اختلاف بین محلات فرادست و فرو دست شهری ایجاد شده است. به طور مشخص، وضعیت نابسامان محلات حاشیه نشین شهری نشان میدهد که علت اصلی این امر، فقر جدید ساختاری است و با توجه به وضعیت بد روستاها جمعیت مهاجر به سمت شهرها در حال افزایش است که از نهادهای رسمی شهری محروم می شوند. برای متوقف کردن اختلاف بین طبقات مختلف شهری و کاستن از شدت نابسامانی محلات فرودست شهری و گذار به مقررات رفاه، نیازمند یک خط مشی تسکین فقر است؛ تا بتوانیم به یک دیدگاه جامعی از شهروندی جدید در شهر دست یابیم

کلیدواژه ها:

آسیب شناسی ، اسکان غیر رسمی ، شاخص های کمی و کیفی مسکن ، مدیریت بحران