علی قره باغی - استادیار، گروه حقوق-گرایش خصوصی، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد بناب، ایران -
میرهاتف حیدرزاده عربدیزجی - دانشجوی کارشناسی ارشد، گروه حقوق-گرایش خصوصی، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد بناب، ایران

یکی از حقوق پذیرفته شده در فقه و حقوق مدنی ایران، حق فسخ در نتیجه ی یکی از خیارات است. مسئله مهمیکه در مورد دارنده حق خیار مطرح میشود این است که ایا مطالبه خسارت در کنار فسخ قرارداد امکان دارد یا خیر.درحقوق ایران اصل بر لزوم قراردادها است با این حال قانونگذار برای جلوگیری از سواستفاده و زیان ناشی از اصللزوم،استثنائاتی را تحت عنوان خیارات پیش بینی نموده تا احکام مربوط به عقود لازم را تا حدودی تعدیل نماید اما درمواردی ممکن است حق فسخ توسط ذوالخیار به منظور اضرار غیر مورد سوءاستفاده قرار گرفته و به طور ناروا اعمال گرددبنابراین آیا در موارد فوق می توان ذوالخیار را به دلیل زیان وارده مسئول شناخته و وی را ملزم به جبران خسارات واردهنمود؟ با وجود عدم حکم صریح قانونی نسبت به صیانت از حقوق من علیه خیار در موارد فوق، با بررسی دیدگاه هایمختلف حقوقدانان و تحلیل و بررسی اصل حسن نیت،قاعده لاضرر و قاعده منع سوءاستفاده از حق و نشانه های پذیرشقواعد فوق در برخی آیات قرآن کریم و قوانین کشور از جمله قانون اساسی،قانون تجارت وقانون مدنی و مواد قانونی مربوطبه خیارات، به روشنی می توان دریافت که خط و مشی قانونگذار در تدوین قوانین بر مبنای پذیرش قاعده لاضرر و قاعدهمنع سوءاستفاده از حق استوار بوده و با استنباط از موارد فوق می توان به منظور صیانت از حقوق من علیه خیار، ذوالخیاررا نسبت به سوءاستفاده از حق فسخ و ورود خسارت به من علیه خیار مسئول جبران زیان وارده به حساب آورد.پژوهشفوق با روش تحلیلی- توصیفی و با استفاده از ابزار کتابخانه ای صورت گرفته است

مسئولیت مدنی، حق فسخ قرارداد، من علیه خیار، سوء نیت