رویکرد تعاملی سطوح و مقیاس طراحی شهری در فرایند برنامه ریزی

ارتقای کیفیت محیط شهری از دغدغه های اصلی شهرسازی و هدف اصلی تمام طرح های توسعه شهری است. در ارزیابی وتجارب ماحصل از اجرای طرح های توسعه شهری در جهان و به ویژه کشور ما این موضوع اثبات شده است، که این طرح ها درخلق محیط شهری واجد کیفیت، توفیق کمی داشته اند. با این ضرورت در سال های اخیر، اندیشمندان مختلف شهرسازی، ازحضور تفکر کیفیت گرای خاص طراحی شهری، در تمام مقیاس های کلان و خرد طرح های توسعه شهری برای ایجاد محیطواجد کیفیت حمایت کرده اند. در این پژوهش با بررسی تعاریف و مفاهیم طراحی شهری و مقایسه آن با گرایش ها و گونه هایمختلف طراحی شهری در چارچوب برنامه ریزی راهبردی و با استفاده از تلفیق فرایند طراحی شهری و برنامه ریزی شهری باهدف ساخت تصویری از یک رویکرد جدید برای کاربست عملی طراحی شهری در طرح های توسعه شهری به منظور ارتقایکیفیت محیط شهری می پردازیم. و همچنین نشان می دهد که، طراحی شهری در حوزه کلان مقیاس دارای تولیدات کاربردیاست که می تواند به ارتقای کیفیت محیط کمک کند. تحقق عملی این رویکرد بسته به پذیرش و رعایت پنج مولفه ذیل است:-۱ حضور اهداف طراحی شهری در طیف مقیاس برنامه ریزی، ۲-پیوند حرف و همکاری تخصص های مختلف در موضوعاتطراحی شهری، ۳-مشارکت پذیری عمومی در طراحی، ۴- وجود سطوح و سلسله مراتب مقیاس طراحی شهری، ۵-پشتیبانی ازموضوعات طراحی شهری. نتایج این پژوهش نشانگر تعامل بین طراحی شهری و برنامه ریزی شهری در مقیاس کلان و خرد بهعنوان یک ضرورت در نظام توسعه شهری است.

کلیدواژه ها:

رویکرد تعاملی ، مقیاس ، سطوح ، طراحی شهری ، محیط شهری