کری وایت: قربانی یا انتقام جو؟ نگاهی روانکاوانه از منظر وینیکات به فیلم کری (۱۹۷۶) ساخته ی برایان دی پالما

این مقاله نگاهی روانکاوانه به فیلم کری (۱۹۷۶) به کارگردانی برایان دی پالما بر اساس مفاهیم نظریهی روابط ابژه دونالد وینیکات دارد.فیلم کری بر اساس رمانی به همین نام (۱۹۷۴) نوشته ی استیون کینگ ساخته شده است. استیون کینگ با خلق فضای وحشت در اکثرآثارش میان خوانندگان به پادشاه وحشت شهرت دارد و به این وسیله شخصیت هایی منزوی را به مخاطب معرفی میکند که درگیر ترس ونیروهای ماوراءاطبیعه میشوند. از آنجا که ژانر وحشت در سینما با روانکاوی ارتباط تنگاتنگی دارد و شخصیت های فیلم های ترسناک اکثرامنزوی، دارای رفتارهای عجیب و خلاف مردم عادی دارند، میتوان از این نکات ریز استفاده و شخصیت ها را تحلیل کرد. افراد منزوی دراین سبک فیلم ها معمولا تنها و با یکی از والدین زندگی می کنند. روابط اجتماعی نرمالی با دیگران نداشته و نمی توانند حد وسطی در زندگیاجتماعیشان از خود بروز دهند. دی پالما و کینگ سعی دارند رابطه ی دوطرفه ی جامعه بر افراد و افراد بر جامعه را نشان دهند و بگویند کهمشکلات از هر طرفی عیان شوند به طرف دیگر نیز نشت پیدا می کنند. ریشه ی این مشکلات را می توان در روابط ناقص با والدین درکودکیشان یافت که در طول عمرشان همراه ایشان خواهد بود. به بیان وینیکات اگر رابطه ی بین مادر و فرزند از ابتدا درست شکل نگرفتهباشد و نتوانند به درستی مرحلهی جدایی را پشت سر بگذارند، نتیجه ی کامل نشدن مرحله ی وابستگی، جدایی و پدیده ی گذار به مراتب بدترو بدتر خواهد شد. افراد با این مشکلات ممکن است در آینده به اختلال شخصیت ضداجتماعی دچار شوند.

کلیدواژه ها:

روانکاوی ، دونالد وینیکات ، وابستگی ، پدیده و ابژه ی گذار ، جدایی