نگرش دانشجویان رشته ی مدیریت خدمات بهداشتی و درمانی نسبت به یادگیری خود راهبر

مقدمه: با توجه به تحولات زیاد عرصه ی علم و دانش، یادگیری خود راهبر می تواند به عنوانی ک مهارتب سیار مهم، نقش اسای در یادگیری مادام العمر و توانمندسازی افراد ایفا کند. بنابراین، این مطالعه با هدف تعیین نگرش دانشجویان رشته ی مدیریت خدمات بهداشتی و درمانی دانشگاه علوم پزشکی زابل، نسبت به یادگیری خودراهبر در سال ۱۳۹۸ صورت گرفت. شیوه مطالعه: در این پژوهش توصیفی- تحلیلی، تعداد ۶۲ دانشجوی رشته ی مدیریت خدمات بهداشتی و درمانی با استفاده از روش سرشماری انتخاب شدند. از یک پرسش نامه ی استاندارد، در این مطالعه استفاده شد. داده های پژوهش با استفاده از آزمون های توصیفی و استنباطی مناسب تحلیل شدند. یافته ها: در مولفه ی مفهوم از یادگیری خودراهبر، عدم تاثیرپذیری از استاد با میانگین و انحراف معیار (۰/۹۳۵±۳/۲۴)، در م ولفه ی چگونگی تاثیر بر یادگیری، قدرت برانگیختگی بالاتر نسبت به شیوه ی سنتی با میانگین و انحراف معیار (۰/۷۹۱±۲/۶۵)، در مولفه ی موانع، کوئیزها و آزمون ها با میانگین و انحراف معیار (۰/۹۶۱±۲/۷۳) و در مولفه ی عوامل انگیزشی، سخنرانی خوب با میانگین و انحراف معیار (۱/۰۰۰±۳/۰۲) ، دارای بیشترین فراوانی بودند. نتیجه گیری: از دیدگاه دانشجویان، قدرت برانگیختگی، نقش مهمی در تعیین کارایی یادگیری خودراهبر ایفا می کند و آزمون ها و کوبیزها، از بزرگ ترین موانع آن قلمداد می شود.

کلیدواژه ها:

یادگیری خودراهبر ، دانشجو ، نگرش