تاثیر هشت هفته تمرین هوازی تداومی بر برخی شاخص های آنژیوژنز در موش های نر سالمند

مقدمه: پیری فرآیندی است که در آن ظرفیت فیزیولوژیکی بدن به طور مداوم بعد از سن ۳۰ سالگی کاهش می یابد. یکی از این تغییرات اساسی کاهشتوده بدن می باشد که به علت کاهش خونرسانی ناشی از ناتوانی در رگزایی می باشد. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر هشت هفته تمرین هوازی تداومیبر برخی شاخص های آنژیوژنز در موش های نر سالمند می باشد.مواد و روش ها: نمونه این تحقیق ۲۰ موش نر سالمند، که به طور تصادفی به دو گروه کنترل (۱۰ نفر) و تجربی (۱۰ نفر) تقسیم شدند. گروه تجربی بهمدت هشت هفته تمرینات هوازی را که شامل دویدن با شدت ۵۵ تا ۷۰ درصد سرعت بیشینه در هفته هشتم رسید. جهت بررسی متغیرهای تحقیق(NO, FGF, VEGF و آپلین ۱۳) ۷۲ ساعت قبل و بعد از آخرین جلسه تمرین جهت بررسی متغیرهای تحقیق ۳ سی سی خون از دم موش های نر سالمندخون اخذ شد. برای تجزیه و تحلیل یافته ها از آزمون T مستقل و وابسته جهت ارزیابی بین گروهی و درون گروهی استفاده شد و انجام آزمون های آماریاز نرم افزار ۱۶ SPSS در سطح معنی داری ۰۵ / ۰ = α استفاده شد.نتایج: هشت هفته تمرین هوازی باعث افزایش معنی داری در سطوح P=۰/۰۰۰)VEGF , (P=۰/۰۰۰)VEGF) و آپلین ۱۳ (۰۰۰ / ۰ = P)در این موش ها گردید. در گروه کنترل تغییر معنی داری مشاهده نشد.نتیجه گیری: نتایج این تحقیق نشان داد هشت هفته تمرین هوازی باعث افزایش معنی داری در سطوح آنژیوژنز موش های نر سالمند گردید. بنابراینمی توان از این تمرینات به عنوان روشی مناسب جهت افزایش رگزایی در سالمندان استفاده کرد.

کلیدواژه ها:

تمرین هوازی تداومی ، آنژیوژنز ، سالمند