تعمیق و استمرار بحران در روابط ایران و آمریکا؛ نظریه بلوغ منازعه زارتمن

تاریخ معاصر ایران شاهد رابطه ای پرفراز و نشیب با آمریکا بوده است. رابطه ای که تا قبل از پیروزی انقلاب اسلامی ۱۳۵۷ استراتژیک بوده، اما با وقوع انقلاب و بحرانی شدن این رابطه، ایران و آمریکا برای بیش از سه دهه رابطه ای منازعه آمیز را تجربه کرده اند. هر چند در این مدت فرصت هایی برای حل منازعه میان دو کشور وجود داشته است، اما تمامی ابتکارهای حل منازعه با شکست مواجه شده اند و شاهد استمرار روابط بحرانی در میان دو کشور هستیم. پژوهش حاضر با استفاده از روش توصیفی - تحلیلی، با استفاده از نظریه"بلوغ منازعه زارتمن"، درصدد پاسخ به این سوال است که دلایل تعمیق و استمرار بحران در روابط ایران و آمریکا چیست؟ با توجه به اینکه استمرار بحران در روابط کشورها بر اساس نظریه بلوغ منازعه «ویلیام زارتمن» معلول چندین علت از جمله، ایماژهای نخبگان، مشوق ها و ایدئولوژی است، برای پاسخ به سوال فوق این فرضیه به آزمون گذاشته می شود: در برهه هایی از زمان روابط بحرانی دو کشور با وجود فراهم بودن زمینه هایی از جمله نخبگان و مشوق های خواهان عدم تداوم بحران، که دو ضلع از نظریه زارتمن برای عدم تداوم بحران را تشکیل می دهند، به دلیل وجود ضلع سوم این نظریه یعنی گفتمان موازی و وجود دو ایدئولوژی حاکم بر دو کشور، باعث استمرار روابط بحرانی میان ایران و آمریکا شده است، بنابراین عدم استمرار بحران در گرو تغییر گفتمانحاکم بر سیاست دو کشور می باشد.

کلیدواژه ها:

ایران ، آمریکا ، زارتمن ، بحران ، ایدئولوژی