تحلیل «آیین آشکار» در روایت های تاریخ بیهقی بر پایه رویکرد بوم نقد

تاریخ بیهقی روایتگر رسوم و آیین هایی است که در میان مردم و درباریان خراسان بزرگ و قلمرو غزنویان، در بازه قابل توجهی از تاریخ رواج داشته است. یکی از این رسوم و آیین ها، تفریح و شکار درباریان و به ویژه شخص شاه است. در جای جای تاریخ بیهقی می توان نشانه هایی از آیین شکار را ردیابی کرد و در اغلب این موارد، شکار، به عنوان جزئی از آیین بزم و شادخواری آمده است، گویی شادی و شادخواری، به عنوان مفهومی همسو با شکار درک می شده و انهدام بوم سازگان، برآیند بزم های درباریان بوده است. برخی از حیواناتی که اکنون منقرض شده اند یا در خطر انقراض هستند، جزء شکارهای رایج سلاطین غزنوی بوده اند، از جمله شیر ایرانی که اکنون منقرض شده است در پژوهش پیش رو با بهره گیری از روش تحلیلی توصیفی و بر پایه رویکرد بوم نقد و یا نقد زیست بوم گرایانه، به بررسی آسیب هایی می پردازیم که این آیین ها در بلندمدت به فرهنگ ایرانیان زده اند و موجب ایجاد نگرشی مخرب برای زیست بوم ایران شده اند. نگرشی که سبب شده، شکار به عنوان یک تفریح پرنشاط، در فرهنگ ما جای گیر شود و آسیب های جبران ناپذیری به زیست بوم منطقه وارد آورد.

کلیدواژه ها:

تاریخ بیهقی ، آیین شکار ، آیین نشاط ، بوم نقد ، زیست بوم گرایی