تاثیر تمرین تناوبی و نقش سن بر بیان ژن های انتقال دهنده مونوکربوکسیلات (MCT۱ و MCT۴) و سطح لاکتات در عضلات اسکلتی موش های صحرایی نر نژاد ویستار

زمینه و هدف : در سالمندی همراه با تغییرات فیزیولوژیک، کاهش بیان MCT۱ و MCT۴ در عضلات اسکلتی رخ می دهد، ولی این کاهش می تواند با فعالیت بدنی تعدیل شود. این مطالعه با هدف تعیین تاثیر تمرین تناوبی و نقش سن، بر بیان ژن های MCT۱، MCT۴ و لاکتات عضلات اسکلتی موش های صحرایی انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه تجربی، تعداد ۴۰ سر موش صحرایی نر در دو گروه سنی پیر   (سن ۲۷ ماه با وزن ۳۱±۳۸۹ گرم) و جوان (سن ۳ ماه با وزن ۱۳±۲۲۴ گرم) در نظر گرفته شد. هرگروه، به طور تصادفی به دو گروه تجربی (۱۰=n) و شاهد (۱۰=n) تقسیم شدند. پروتکل تمرینی شامل: ۴ دقیقه دویدن و ۲ دقیقه استراحت فعال در۱۰ مرحله تمرینی، ۶ جلسه در هفته، به مدت ۸ هفته به صورت فزاینده روی نوارگردان اجرا شد. موش ها ۲۴ ساعت بعد از آخرین جلسه تمرینی، بیهوش و عضلات نعلی و بازکننده طویل انگشتان پای آنها خارج شد. اندازه گیری لاکتات به روش آنزیماتیک و بیان ژن با استفاده از روش PCR Real-Time صورت گرفت. داده ها با استفاده از آزمون های واریانس یک طرفه، تعقیبی توکی و تی تجزیه و تحلیل شدند. سطح معنی داری، ۰۵/۰>p در نظر گرفته شد. یافته ها: کاهش معنی داری در لاکتات عضلات نعلی و بازکننده طویل انگشتان پا در دو گروه تجربی (پیر و جوان) مشاهده شد (۰۵/۰>p). در هر دو گروه سنی، MCT۴mRNA و MCT۱ در عضلات افزایش نشان داد. در نسبت افزایش بیان ژن در دو گروه سنی، تفاوت معنی داری مشاهده نشد. نتیجه گیری : این نتایج، بیانگر تاثیر تمرین تناوبی بر افزایش بیان MCT۱ و MCT۴        عضلات بوده و نشان می دهد این تاثیر مستقل از سن می باشد. همچنین افزایش بیان MCT ها، برای پاک سازی لاکتات اهمیت ویژه ای دارد.

کلیدواژه ها:

Intermittent Training ، Lactate ، Monocarboxylate Transport Protein ۱ ، Gene Expression ، Muscle ، Skeletal ، تمرین تناوبی ، لاکتات ، پروتئین انتقال دهنده مونوکربوکسیلات ، نمایش ژن ، ماهیچه اسکلتی