واکاوی اختلافات و اهداف بین ایران و آمریکا درمورد مذاکره هسته ای در غالب برجام از منظر حقوق بشر (ابعاد و رویکردها)

پذیرش محدودیت های زمان دار در حقوق قانونی ایران برای فعالیت های هسته ای صلح آمیز، در مقابل تعهداتی است که طرف های دیگر به ویژه ایالات متحده آمریکا پذیرفته بودند و در صورت عدم اجرای تعهدات طرف های دیگر هیچ دلیلی برای اجرای برنامه های محدود کننده از سوی ایران وجود ندارد و تهران به صورت تمام و کمال از حقوق خود بهره خواهد برد. در آستانه آغاز دور جدید مذاکرات ایران با ۱+۴ طرف های غربی به ویژه آمریکایی ها تلاش می کنند که با اظهارنظرهای غیرمنطقی شرایط حاکم بر مذاکرات را پیچیده کنند تا در سایه گرد و غبارهای ایجاد شده، تکالیف، تعهدات و مسئولیت های خود را پنهان نمایند. بدعهدی های ناشی از عدم حسن نیت طرف های غربی و بویژه آمریکا در ماههای پس از اجرایی شدن برجام و به شکل ملموس تر پس از آغاز ریاست جمهوری ترامپ، در تعارض با حسن نیت در اجرای تعهدات بین المللی برجام بوده و با توجه به تاکید قطعنامه ۲۲۳۱ شورای امنیت بر ضرورت اجرای کامل برجام و خودداری از هرگونه اقدام تضعیف کننده این سند همکاری، اظهارات رئیس جمهور آمریکا و برخی اقدامات انجام شده توسط تیم وی و کنگره این کشور در خصوص برجام، همانگونه که اتحادیه اروپا و کشورهای اروپایی و روسیه نیز بر آن اذعان دارند، تضعیف کننده این سند و مغایر با روح برجام و قطعنامه الزام آور ۲۲۳۱ محسوب می گردد. سوال مقاله حاضر این است که نقطه عزیمت نظری تفاوت در دیپلماسی تحریمی دو دولت ترامپ و اوباما در قبال ایران از منظر حقوق بین الملل بشردوستانه با وجود تعهد این کشور به تعهدات برجام چه بوده است؟ فرضیه مقاله این است که بر این اساس؛ صورت مسئله مذاکراتی که امروز آغاز می شود بسیار روشن است رفع موثر و قابل راستی آزمایی همه تحریم ها همراه با ارائه تضمین در مورد عدم تکرار وضعیت گذشته در قبال اجرای زمان دار تعهدات باقی مانده ایران در برجام است.

کلیدواژه ها:

فعالیت های هسته ای ، حقوق بشر ، مذاکرات هسته ای ، آمریکا ، تحریم.