حمیدرضا خوارزمی - عضو هیات علمی دانشگاه
وحید قنبری ننیز - استادیار رشته زبان و ادبیات فارسی دانشگاه آزاد واحد تهران مرکز

اسکندر مقدونی که بعد از ویرانی و به آتش کشیدن سرزمین پارسیان، در ذهن و زبان ایرانیان، دارای صورت گجسته­ ای بود، بعد از ورود اسلام به ایران و با تفسیر ذوالقرنین به اسکندر مقدونی در سوره کهف آیات ۸۳ تا ۹۸، چهره­ای خجسته­ به خود می­ گیرد و ایرانیان کتاب­ های منظوم و منثور بسیاری راجع به او می­ نگارند. هر کتاب با توجه به منبع مورد استفاده، به جنبه­ های گوناگون زندگیش پرداخته است. کتاب اسکندرنامه، سروده ناصری کرمانی هم گوشه­ هایی از زندگی اسکندر را مورد توجه قرار داده، که در این مقاله ضمن آشنایی با متن کتاب یادشده، به سبک و شیوه شاعری ناصری پرداخته خواهد شد. او در سرودن این کتاب، به مانند بسیاری از مقلدان نظامی، بشدت تحت تاثیر کلام و تصاویر نظامی گنجوی بوده است و برخلاف کتاب­ های حماسی، از بحر خفیف برای سرودن این اثر بهره جسته است. نکته­ هایی جدید هم در مقایسه با اسکندرنامه­های دیگر بچشم می­خورد که از جمله می­ توان به سوزاندن تخت جمشید به وسوسه معشوق اشاره کرد. 

اسکندرنامه, ناصری کرمانی, فردوسی, حماسه