احمد کیخا - دانشجوی دکتری اقتصاد و مدیریت مالی آموزش عالی، گروه مدیریت و برنامه ریزی آموزشی، دانشکده علوم تربیتی و روان شناسی، دانشگاه تهران،

زمینه و هدف: توسعه سرمایه انسانی اعضای هیئت علمی موضوع بسیار مهمی و اثرگذاری در ارتقاء کارایی و اثربخشی عملکرد دانشگاه های می باشد. یکی از کاربردی ترین سیاست های توسعه اعضای هیئت علمی برنامه های کوچینگ می باشد. بر این اساس هدف از این پژوهش، شناخت مولفه های برنامه کوچینگ اعضای هیئت علمی دانشگاه های علوم پزشکی به منظور ارتقاء سرمایه انسانی آن ها است.روش بررسی: پژوهش کیفی حاضر با استفاده از راهبرد هفت مرحله ای فراترکیب تدوین شده است. بنابراین کلیدواژه های تخصصی پژوهش در پایگاه های داخلی مگیران، پرتال جامع علوم انسانی، نورمگز، پایگاه مرکز اطلاعات علمی جهاد دانشگاهی و پایگاه های خارجی Science Direct, Eric, Springer، Wiley Online Library، Sage Journals،، Emerald، PubMed جستجو شدند. برآیند این جستجو ۱۰۴ مقاله بود. از میان آن ها ۳۲ مقاله انتخاب شد.یافته ها: در پاسخ به پرسش اول، ویژگی های مربی و متربی، شامل ویژگی های عمومی و تخصصی برای هر دو عضو، همچنین ویژگی های مشترکی برای هر دو عضو شناسایی شد. در پاسخ به پرسش دوم، چهار مولفه ها اصلی برای برنامه کوچینگ، به دست آمد. این مولفه ها شامل؛ آناتومی برنامه کوچینگ (آماده سازی، نظارت و اجر، بازخورد و پیامد)، ساختار دانشگاه (حکمرانی و مدیریت در دانشگاه)، توسعه سرمایه اجتماعی (روابط درون و برون دانشگاهی) و ظرفیت های نرم (فرهنگی و هنجاری) می شد.نتیجه گیری:به سیاست گذاران و مدیران حوزه نظام سلامت پیشنهاد می شود در پیاده سازی برنامه کوچینگ برای توسعه اعضای هیئت علمی با توجه به مولفه های شناسایی شده اهتمام جدی داشته باشند این امر علاوه بر موفقیت شغلی اعضای هیئت علمی، ارتقاء کارایی و اثربخشی عملکرد دانشگاه را نیز در پی دارد.

سرمایه انسانی, عضو هیئت علمی, کوچینگ, دانشگاه علوم پزشکی