آبای علوی در شعر فارسی

در قاموس اهل دل آبای علوی یکی از رویکردهای تکامل تدریجی در بحث تطور وجودی از دیدگاه متکلمینو فلاسفه می باشد که همان افلاک سبعه است و عبارتند از مه و تیر و ناهید و خورشید و بهرام و برجس وکیوان و به اعتباری، همان: قمر و عطارد و زهره و شمس و مریخ و مشتری و زحل می باشد، که فلاسفه درپیدایش هستی معتقدند ، از ازدواج بین آبای علوی و آخشیجان (عناصر اربعه) که عبارتند از «آب و باد و خاک و آتش، موالیدثلاث بوجود آمدکه عبارتند از: جماد و نبات و حیوان. با اندک تاملی در آثار قدما، در می یابیم کهبسیاری از شاعران، بویژه در نوع عرفانی ادبی، به این افلاک یا همان آبای علوی اشاره کرده اند.دایه من عقل و ذقه شرع و مهر انصاف بود آخشیجان امهات و علویان آبای منآنها به استناد الله ما خلق الله عقله دایه را عقل می دانند. یعنی اولین چیزی که خلق شد، عقل بود و آنرا قوهفاعله می دانند و سپس نفس آفریده شد همان قوه قابله. پس از آن آبای علوی که همان افلاک سبعه یا هفتکوکب است خلق شد که آن را پدر خود می دانند. و پس از آن آخشیجان یا همان عناصر ضدیا امهات اربعهخلق شد که عبارتند از: آب و باد و خاک و آتش . این مقاله که به روش توصیفی- تحلیلی کار شده است، میپردازد به برخی از اشعارشاعرانی که به نحوی به یک یا چند فلک از افلاک سبعه اشاره نموده اند.

کلیدواژه ها:

آبای علوی ، هفت طبقه آسمان ، شعر ، زبان فارسی