نقش و عملکرد روانشناسی بر مدیریت در مدارس

آرزوی هرمدیر است که با ایجاد انگیزه در کارکنان، نیروی درونی و نهفته آنان را از قوه به فعل درآورد و محیطی پرتحرک و بانشاط برای تجلی بهترین استعدادها فراهم کند. از همین جا نقش فرد و ویژگی های شخصیتی و رفتاری او به عنوان یک انسان در سازمان، مورد توجه خاص و ویژه ای قرار گرفت و برای توفیق در این زمینه، علم روانشناسی با تمام ظرافت و توانمندی خود به یاری حوزه مدیریت آمد. در مدیریت، راهبردهای روانشناسی از قبیل: شناخت تفاوت های فردی، استعدادها، عوامل انگیزشی، برقراری روابط انسانی، چگونگی تشویق و تنبیه و... مدیران را در پیوند بیشتر با کارمندان و همتایان آنان یاری می دهد و پی بردن به شیوه های نفوذ و برقراری ارتباط سازنده و سبک های رهبری آنان را از حالت خشک و بی روح مدیریت به سمت مدیریت بانشاط و پرتحرک و شور و اشتیاق، انگیزش، آرامش، پویایی، نوآفرینی و تغییر و تحول در کل سازمان تحت پوشش خود و در نهایت بالا بردن کیفیت و بهره وری سوق می دهد. در واقع روان شناسی تربیتی که یکی از شاخه های علک روانشناسی می باشد به صورت کلی دو هدف دارد: چگونه دانش آموزانی تعلیم دهیم که در یادگیری ماهر و موفق باشند و چگونه مربیانی آموزش دهیم که مسلط و تاثیر گذار باشند. مدرسه یکی از محیط های مهم یادگیری مثبت است. برای تحقق این اهداف باید یک سری برنامه ریزی ها و آموزش ها صورت بگیرد که مهم ترین آن پرورش نیروی انسانی ماهر است. یعنی باید ابتدا مربیانی ماهر و مسلط پرورش دهیم تا بتوانند در امور تربیتی و آموزش به بهترین صورت ممکن عمل کنند.

کلیدواژه ها:

روانشناسی ، مدیریت ، مدارس ، مهارت ، آموزش و پرورش.