جایگاه شوراهای اسلامی در نظام جمهوری اسلامی ایران

شاید بتوان پیشینه شوراها در ایران را به نهادی چون انجمن های بلدیه در عصر مشروطه رساند. به عبارت دیگر یکی از نخستین قوانین مصوب مجلس شورای ملی ، قانون بلدیه است که در سال ۱۳۲۵ قمری برابر با ۱۲۸۶ خورشیدی به تصویب رسید.با آغاز دوره پهلوی ها ، قانون انجمن های بلدیه یا همان انجمن های ایالتی و ولایتی دستخوش تغییرات مهمی شد تا جایی که انتخاب شهرداری ها از دست شوراها گرفته شده و به دست دولت می افتاد و عملا بسیاری از وظایف انجمن ها نیز از اختیار آنان خارج می شد .با پیروزی انقلاب اسلامی اصل ششم ، هفتم و اصول یکصدم الی یکصد و ششم قانون اساسی موضوع شوراهای اسلامی به عنوان یکی از ارکان نظام جمهوری اسلامی ایران مطرح و تثبیت گردید.. اولین قانون شوراهای اسلامی کشور در سال ۱۳۶۱ از تصویب مجلس شورای اسلامی گذشت. پس از آن این قانون در ۵ نوبت دستخوش تغییرات و اصلاحاتی گردید و نهایتا آخرین اصلاح آن در پنجمین دوره مجلس شورای اسلامی در سال ۱۳۷۵ انجام شد.به دنبال آن با مساعد شدن اوضاع و شرایط برای تشکیل شوراهای اسلامی شهر و روستا ، در ۱۷ اسفند سال ۱۳۷۷ اولین دوره انتخابات سراسری شوراهای اسلامی کشور برگزار گردید و نهایتا حدود ۲۰۰ هزار نفر از منتخبین مردم جهت اداره امور شهرها و روستاهای کشور به عنوان عضو شورای اسلامی شهر یا روستا برگزیده شدند.

کلیدواژه ها:

شوراهای اسلامی ، جمهوری اسلامی ، قانون ، امام ورهبری ، خدمت