استراتژی های منتورینگ: تبیین تاثیر استراتژی های منتورینگ در توسعه و یادگیری کارکنان

منتورینگ نوعی از روابط توسعه ای و بین فردی است که به عنوان یکی از مهم ترین ابزارهای یادگیری و توسعه در دهه های اخیر مورد استفاده قرار گرفته است. با این وجود، برخی از روابط منتورینگ منجر به موفقیت و اثربخشی نمی شوند و این عدم موفقیت موجب بدبینی و بدگمانی برخی از مدیران و سازمانها درمورد کیفیت روابط منتورینگ و اثربخشی آن شده است. این مسئله اغلب زمانی بوجود می-آید که سازمانها اغلب از منتورینگ به عنوان یک مد و ابزار تجملاتی جهت نشان دادن سطح اعتبار خود استفاده می کنند و از اصول و قواعد خاص منتورینگ غافل می شوند. این اهمال می تواند در بلند مدت نتایج مطلوب سازمان از برنامه منتورینگ را به شدت مورد تاثیر قرار دهد. به طور کلی هدف پژوهش حاضر بررسی و تبیین سه مشکل عمده در مسیر موفقیت و اثربخشی برنامه های منتورینگ است که اغلب توسط محققین و اجرا کنندگان برنامه های منتورینگ مورد اهمال واقع شده و منجر به شکست این برنامه می شود عبارتند از ۱. عدم بررسی امکانپذیری پیاده سازی منتورینگ در سازمان، ۲. عدم بررسی شیوه متعهد نمودن منتی ها در روابط منتورینگ، و ۳. عدم تناظریابی در روابط منتورینگ. نخستین مشکل این است که سازمانها در زمان بهره مندی از این مفهوم نسبت به بررسی امکانپذیری اجرا و پیاده سازی آن غافل می شوند که این امر خود می تواند به عنوان یکی از دلایل اصلی شکست برنامه های منتورینگ معرفی گردد. به عبارت دیگر، در زمان اجرای برنامه منتورینگ باید مواردی همچون آمادگی سازمان جهت پیاده سازی برنامه منتورینگ، نیاز سازمان به منتورینگ، و منافع طرح منتورینگ برای سازمان مورد بررسی قرار گیرد وسپس تصمیم به اجرا یا عدم اجرای این برنامه گرفت. یکی دیگر از دلایل عدم اثربخشی و شکست برنامه های منتورینگ، عدم تعهد منتی ها در روابط منتورینگ است که اغلب مورد بررسی و واکاوی قرار نگرفته است. این موضوع باید به صورت ریشه ای مورد تحلیل قرار گیرد و مواردی از قبیل سبک یادگیری منتی-ها و انواع یادگیری در روابط منتورینگ باید مورد بررسی و تبیین قرار گیرد تا بدین طریق بتوان تعهد منتی ها به این برنامه جلب گردد. علاوه بر این، یکی دیگر از دلایل عدم اثربخشی برنامه های منتورینگ، عدم توجه به موضوع تناظریابی در روابط منتورینگ است. برنامه منتورینگ بسترمند بوده و باید مطابق با شرایط و بافت خاص هر سازمان تنظیم گردد و بدین ترتیب نحوه بکارگیری کارکردها و مدل های منتورینگ متناسب با سازمان هدف انتخاب گردد. در نتیجه، جهت برون رفت از مشکلات مذکور، پژوهش حاضر به تبیین و بررسی سه استراتژی منتورینگ پرداخته است. این سه استراتژی عبارتند از: ۱. استراتژی پیاده سازی منتورینگ در سازمان، ۲. استراتژی متعهد نمودن منتی ها در روابط منتورینگ،۳. استراتژی تناظریابی در روابط منتورینگ. با درنظر این موارد می توان برنامه منتورینگ را به سوی اثربخشی هرچه بیشتر و مطلوب تر هدایت نمود.

کلیدواژه ها:

منتورینگ ، استراتژی ، تناظریابی ، تئوری تبادل اجتماعی ، سبک های یادگیری