بازنمایی عکاسی از معماری دوره قاجار به مثابه نشانه

عکاسی را هنر بازنمایی واقعیت دانسته اند. به خصوص در دوره های تاریخی گذشته که هنوز ابزار مستند نگاری کامل تری به نام فیلم و سینما ابداع نشده بود، عکاسی نسبت به سایر جلوه های رسانه نزدیکی بیشتری به متن و جریان زندگی داشت. یکی از کاربردهای مهم عکاسی در بدو ورودش به ایران به عنوان ابزاری قابل اعتماد در بازنمایی محیط پیرامون به مثابه نشانه، عکاسی از بناهای معماری روز و یا تاریخی و باستانی بود . چگونگی مواجهه با بنای معماری و ثبت آن در دوره های تاریخی، با ریتم تاریخ ایران در آمیخته و هماهنگ است . این مسئله و اهمیت بازنمایی معماری در عکاسی به جهت شناخت بهتر چگونگی برخورد با نشانه ها و سوژه های عکاسیو مشخصا معماری در ابتدای ورود این هنر-صنعت به ایران مورد توجه است.هدف پژوهش آن است که چگونگی برخورد با نشانه معماری را به عنوان یک سوژه در اولین برخورد عکاسانه با آن در تاریخ هنر ایران مورد بررسی قرار دهد. تلاش خواهد شد به این سوال پاسخ داده شود که نشانه معماری به عنوان یک سوژه چگونه در نخستین بازخوردهای عکاسانه خود در دوران قاجار ثبت شده است؟ یافته های پژوهش فرضیه را به طور کامل تایید نمود، به طوری که در مقایسه با عکس های خارجی و ایرانی از بناهای معماری قاجار می توان اینگونه برداشت کرد که بازنمایی واقع گرایانه با تاکید بر موضوع عکاسی بیشتر در نمونه کارهای عکاسان ایرانی به وقوع پیوسته است. عکاسان خارجی بارنمایی برداشت و نگاهشان از ایران را در کنار بنای تاریخی مدنظر داشته اند.

کلیدواژه ها:

بازنمایی ، عکاسی ، معماری ، قاجار ، نشانه