دموکراسی و آزادی خواهی در شعر ملک الشعرای بهار

بی شک امروزه دموکراسی به عنوان تنها شکل مقبول نظام های سیاسی جهان است و این پیروزی نظام های دموکراسی بر سایر نظام های سیاسی که با آغاز شکل گیری نظام های مشروطه در جهان به وجود آمده، مدیون سلسله جنبش های دموکراسی-خواهی است، که طی چهار موج از اوائل قرن نوزدهم تاکنون به تفوق نظام های دموکراتیک بر سایر اشکال نظام های سیاسی انجامیده است. مطلقیت و دموکراسی در ایران ریشه ی طولانی دارد و این دو در طول تاریخ پر فراز و نشیب ایران سعی کرده اند با تکیه بر ساختارهای فرهنگی و عوامل بیرونی (حکومت های خارجی، تهاجمات و …) زمینه ی قوام خود را فراهم کنند، که نمود آن را می توان در طول تاریخ معاصر ایران از مشروطه به بعد به وضوح مشاهده کرد، به طوری که ما شاهد دوره های چرخشی دموکراسی – استبداد – دموکراسی در این دوره هستیم و این موضوعات را در شعر شاعران معاصر از جمله ملک-الشعرای بهار شاهدیم. ارزش شعری بهار در این است که او توجه خاص و ویژه ای به مسائل جامعه داشته و مضامینی چون آزادی و وطن از اولویت های شعری اش بودند. بهار با همه میل و ادعا به تجدد دوستی، کوشیده تا افکار و احساسات خود و مسائل نوین را در همان اشکال و قالب های کهن ریخته و آن طور که طبع جامعه خواهان بود، به آن ها ارائه دهد.

کلیدواژه ها:

کلیدواژگان: سیاست ، دموکراسی ، مشروطیت ، ملک الشعرای بهار.