بررسی زنانگی در شاهنامه ی فردوسی

حکیم ابوالقاسم فردوسی، در نظم حماسه ملی ایران به گزارش ویژگی های اخلاقی و منش های انسانی پهلوانان و شخصیت های شاهنامه پرداخته است. حکیم هنرمند و شاعری سخن سنج بود که با ذوق ادبی و آگاهی های همه جانبه فکر و فرهنگ ایرانی را در قالب داستان های بزمی و رزمی بیان کرده، تا ضمن پاسداشت کاخ بلند نظم فارسی، روح پهلوانی مردانگی، راستی، پاکی و دفاع از مرزهای ایران عزیز را به خوانندگان القا کند. اگر چه شاهنامه، متنی حماسی است که نبردهای ایران و انبران را گزارش کرده است. اما تماما پهنه ی جنگ. خونریزی نیست، بلکه در هر سه دوره ی اساطیری، پهلوانی و تاریخی آن زنانگی، یعنی شایستگی های زنان در نبرد، همسرداری، خانه داری و ورزی و ورابط عاشقانه نیز فرمانروایی دارد، عشق هایی پاک چون دلدادگی زال و رودابه، رستم و همینه، بیژن و منیژه و- توصیف عشق از زیان فردوسی عفیف ترین نمونه ی عشق است. در منظومه ی حماسی فردوسی داستان های عاشقانه جایگاهی خاص دارد زیرا عشق از نظر فردوسی پاک و متعالی است، پس ثمره ی آن برای پهلوانان صبوری، پاکدامنی، گذشت و فداکاری بود که در داستان های عاشقانه او نمود پیدا کرده است. این پژوهش مانند دیگر پژوهش های علوم انسانی ره روش تحلیلی- توصیفی، شخصیت و نقش های گوناگون زن را با مراجعه به اسناد و منابع معتبر کتابخانه ای مورد برسی قرار داده و به این نتیجه دست یافته است که نقش زنانگی و شایستگی های بانوان در پهنه های رزم و بزم بسیار برجسته و در سرنوشت شخصیت های داستان ها تعیین کننده است.

کلیدواژه ها:

شاهنامه ، فردوسی ، شخصیت ، زنانگی ، عشق ورزی