نگاهی بر تشبیه مرکب در شماری از قصاید منوچهری دامغانی

علوم بلاغی، زیباشناسی سخن یا دانش شیوا سخنی از جمله ی فنون ادبی است و شاخه های سه گانه ی معانی، بیان و بدیع رادربرمی گیرد. در مقایسه با مضامین و زمینه های دیرین بلاغت در فرهنگها و جوامع جهانی، مطالعات و پژوهش های علمی معاصر،برد وسیع تر و متنوع تری از مسائل عملی و معانی نظری را به حیطه ی علوم بلاغی وابسته و مرتبط دانسته اند. یکی از مباحثگسترده ی علم بلاغت، بیان است. باید گفت: مثلثی سه ضلعی پایه های علم بلاغت را تشکیل می دهند، که به جز مبحث معانیو بدیع، علم بیان نیز یکی از این پایه ها است. علم بلاغت سخن به مقتضای مقام، حال و موقعیت مخاطب گفتن است و در لغتبه معنای رسایی سخن و صحیح بودن است. وعلاوه بر آن یکی از ویژگی های فرد متکلم به حساب می آید. همچنین علم بیان،کهزیر شاخه ی علم بلاغت محسوب می شود. در لغت به معنای شرح و توضیح است و در ادبیات آن است که با صور خیال در نوشتهسر و کار دارد یکی از مباحث پر کاربرد در مبحث بیان، تشبیهه است. که خود به انواع و اقسام گوناگونی طبقه بندی می شود.یکی از این دسته ها تشبیه مرکب است. در این مقال سعی شده است؛ یکی از دامنه دارترین مباحث علم بیان، یعنی تشبیه ومتعاقبا تشبیه مرکب را که؛ اساس کار بحث حاضر است در قصاید منوچهری دامغانی با روش تحلیل محتوا اشعار، مورد بررسی وتحلیل قرار گیرد

کلیدواژه ها:

بلاغت ، بیان ، تشبیه ، تشبیه مرکب ، منوچهر دامغانی