صدیقه انوری - دانشجوی دکترای سازه های آبی، دانشگاه تربیت مدرس
سید جمشید موسوی - دانشیار گروه عمران آب، دانشگاه امیرکبیر
سعید مرید - استاد گروه منابع آب، دانشگاه تربیت مدرس
آنسه البرزی - فارغ التحصیل کارشناسی ارشد عمران آب، دانشگاه صنعتی خواجه نصیرالدین طوسی

مدیریت مخازن سدها یکی از روشهای غیرسازه ای مقابله با محدودیت منابع آب، افزایش نیازهای آبی و در نتیجه وقوع خشکسالی است. در این مقاله، عملکرد مدلهای برنامه ریزی پویا در تدوین سیاست های بهینه بهره برداری از مخزن سد زاینده رود مقایسه شده است. این سیستم آبی که عمده مصارف آن کشاورزی است، خشکسالی های شدیدی را از جمله در سالهای 1378 لغایت 1381 تجربه کرده است. سه مدل بهینه سازی شامل مدل برنامه ریزی پویای قطعی (DP)، مدل برنامه ریزی پویای احتمالاتی (SDP) و مدل برنامه ریزی پویای احتمالاتی با نمونه گیری (SSDP) در این سیستم به کار گرفته شده و عملکرد آنها با استفاده از یک مدل شبیه سازی نسبت به شاخص های کارایی همچون اعتمادپذیری زمانی و کمی، کل کمبود و حداکثر آن و نسبت تابع هدف شبیه سازی به بهینه سازی ارزیابی شده است. نتایج حاکی از آن است که مدلهای SDP و SSDP در مقایسه با مدل قطعی DP عملکرد بهتری داشته اند. همچنین مدل SDP با توجه به شاخص های کارایی و کمتر بودن بار محاسباتی آن اندکی بر مدل SSDP برتری دارد.

بهره برداری، بهینه سازی، مدلهای DP، SDP و SSDP