بررسی رابطه خودپنداره ریاضی و خودکارآمدی ریاضی با پیشرفت ریاضی با واسطه گری اضطراب ریاضی در دانش آموزان پسر پایه چهارم ناحیه یک یزد

با اینکه هدف اصلی آموزش ریاضی، قادر کردن دانش آموزان به حل مسائل زندگی روزمره است با وجود این، اغلب دانش آموزان فاقد مهارتهای حل مسائل ریاضی هستند. هدف پژوهش حاضر تعیین رابطه خودپنداره ریاضی و خودکارآمدی ریاضی با پیشرفت ریاضی با واسطه گری اضطراب ریاضی در دانش آموزان پسر پایه چهارم ناحیه یک یزد بود. روش تحقیق از نوع توصیفی- همبستگی و مدل معادلات ساختاری بود. جامعه ی آماری پژوهش را تمامی دانش آموزان پسر پایه چهارم ناحیه یک یزد به تعداد ۳۳۳۰نفر تشکیل دادند. نمونه ی مورد بررسی با استفاده از فرمول کوکران تعداد ۳۴۵نفر به شیوه ی نمونه گیری خوشه ای انتخاب و مورد بررسی قرار گرفتند. تجزیه و تحلیل دادهها در بخش توصیفی، از مهم ترین شاخصهای آمار توصیفی و آزمونهای همبستگی به همراه معادلات smart-pls و spss۲۲استفاده شد و در بخش آمار تحلیلی، از نرم افزار ساختاری و تحلیل مسیر استفاده گردید. نتایج نشان داد که بین خودپنداره ریاضی و خودکارآمدی ریاضی با پیشرفت ریاضی )، بین خودپنداره ریاضی و خودکارآمدی ریاضی با اضطراب ریاضی Pدر دانش آموزان پسر پایه چهارم رابطه وجود دارد(<۰/۰۵ )، بین اضطراب ریاضی و پیشرفت ریاضی در دانش آموزان پسر پایه Pدر دانش آموزان پسر پایه چهارم رابطه وجود دارد(<۰/۰۵ )، بین خودپنداره ریاضی و پیشرفت ریاضی با واسطهگری اضطراب ریاضی در دانش آموزان Pچهارم رابطه وجود دارد(<۰/۰۵ )، بین خودکارآمدی ریاضی و پیشرفت ریاضی با واسطه گری اضطراب ریاضی در Pپسر پایه چهارم رابطه وجود دارد(<۰/۰۵). نتیجه گیری: اضطراب ریاضی قادر است نقش خودپنداره ریاضی و Pدانش آموزان پسر پایه چهارم رابطه وجود دارد(<۰/۰۵ خودکارآمدی ریاضی در پیشرفت ریاضی را تعدیل کند.

کلیدواژه ها:

خودپنداره ریاضی ، خودکارآمدی ریاضی ، اضطراب ریاضی ، پیشرفت ریاضی