نرگس شعبانی لالانی - دانشجوی کارشناسی ارشد روان شناسی تربیتی دانشگاه پیام نور، واحد تهران جنوب. ایران

تربیت کشاندن آدمی به سوی ارزش های والای انسانی است چنانچه به عقیده سقراط، فرد با آن ارزش ها مانوس باشد، آن را بفهمد، بپذیرد، دوست بدارد و به کار گیرد. تربیت جسمانی و تربیت هنری برای نیل به یک هدف والاتر، یعنی تربیت روحی است. تربیت کنندگان جامعه باید بتوانند، تربیت روحی را با تربیت بدنی چنان همانگ سازند که در پرتو آن ها هماهنگی کامل در روح متربی حکم فرما شود، چرا که چنین فردی برای جامعه به مراتب بهتر از فردی است که تنها دانش و مهارت دارد. این مقاله به دنبال آن است که آراء تربیتی مطرح شده ی افلاطون در کتاب جمهوری را به صورت طبقه بندی شده نشان دهد و نقش هر کدام را برای رسیدن به جامعه ای تکامل یافته و دارای ارزش های حقیقی خاطر نشان سازد. تربیت خطی است که همه آثار افلاطون را به هم می پیوندد و برای وی مهم ترین و بنیادی ترین مسئله ای است که در هر جامعه ای باید بدان پرداخته شود. با رویکرد تربیتی افلاطون بزرگ ترین وظیفه زمامداران هر جامعه، فرآهم آوردن شرایط به گونه ای است که زمینه ای برای امکان شکوفایی توانایی ها و تکامل معنوی جامعه و رو کردن به ارزش های والای انسانی باشد. به عقیده افلاطون برترین مرحله ی تربیت، سیر در راه شناسایی و رو کردن به بنیاد یگانه ای است که هر آنچه نیک و زیباست از اوست و آن "نیک" یا "ایده نیک" است. این برترین مقام شناسایی که دانش حقیقت هستی است، روان را که گوهری معنوی است به حقیقت خویش آگاه کرده و آن را صفا می بخشد و از آلودگی می رهاند.

تعلیم و تربیت، افلاطون، جمهوری، ایده نیک.