اثربخشی درمان شفقت به خود مبتنی بر ذهن آگاهی بر نیازهای بین فردی در مبتلایان به اختلال وسواسی- جبری دارای افکار خودکشی

اختلال وسواسی-جبری یک بیماری روان­شناختی شدید و ناتوان­کننده است که با تاثیر بر کیفیت زندگی و عملکرد کلی بیماران و اعضای خانواده آن­ها منجر به بروز مشکلات بین­فردی، احساس درماندگی و ناامیدی در بیماران می­شود. هدف این پژوهش تعیین اثربخشی درمان شفقت­به­خود مبتنی بر ذهن­آگاهی بر نیازهای بین فردی در مبتلایان به اختلال وسواسی-جبری دارای افکار خودکشی بود. طرح پژوهش طرح آزمایشی تک موردی از نوع خط پایه چندگانه ناهمزمان بود و نمونه پژوهش شامل ۳ بیمار زن مبتلا به اختلال وسواسی- جبری شهر اهواز در سال ۱۳۹۸ بود. از پرسشنامه­های وسواسی-جبری (Yale-Brown obsessive-compulsive, ۱۹۸۹)، افکار خودکشی­­گرایانه (Rudd, ۱۹۸۹) و نیازهای بین­فردی (Van Orden, Cukrowicz, Witte & Joiner, ۲۰۱۲) استفاده شد. پروتکل درمان در ۸ جلسه ۹۰ تا ۱۲۰ دقیقه انجام شد و آزمون­ها در سه مرحله خط پایه، پس­آزمون و پیگیری ۳ ماهه اجرا شد و داده­ها به روش ترسیم دیداری، شاخص تغییر پایه و فرمول درصد بهبودی تحلیل شدند. داده­ها نشان داد که درمان شفقت­به­خود مبتنی بر ذهن­آگاهی بر کاهش تعلق­پذیری ازمیان­رونده و ادراک سرباربودن تاثیرگذار است و پیگیری سه ماهه نیز حاکی از پایداری تغییرات درمانی برای تعلق­پذیری ازمیان رونده و ادراک سربار­بودن بود. این رویکرد به وسیله ممانعت از اجتناب از افکار و هیجانات دردناک ناشی از اختلال و رشد احساس تعلق به دیگران و پیوند اجتماعی، منجر به تاب­آوری می­شود و از بروز تعلق­پذیری از­میان­رونده و ادراک سرباربودن در زمان­های پریشانی روان­شناختی جلوگیری می­نماید.

کلیدواژه ها:

شفقت به خود مبتنی بر ذهن آگاهی ، نیازهای بین فردی ، مبتلایان به اختلال وسواسی-جبری ، افکارخودکشی