تاثیر الگودهی مجزا و ترکیبی بر یادگیری تعادل پویا زنان جوان غیر ورزشکار

از روش­های مختلف الگودهی در یادگیری حرکتی استفاده می­شود. هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثر الگودهی مجزا و ترکیبی بر یادگیری تعادل پویا زنان جوان غیر ورزشکار بود. بدین منظور ۴۸ دانشجوی زن با میانگین سن (۲۵/۳ ±) ۲/۲۵ سال، به صورت تصادفی در ۴ گروه (هر گروه ۱۲ نفر) الگوی ماهر، خود الگودهی، الگوی ترکیبی (خود الگودهی + الگوی ماهر) و گروه کنترل (تمرین بدنی بدون الگو) تقسیم شدند. در مرحله اکتساب، هر یک از شرکت کننده ها ۱۰ کوشش ۳۰ ثانیه­ای روی دستگاه تعادل سنج پویا  انجام دادند. در این مرحله گروه الگوی ماهر، قبل از اجرای کوشش زوج، فیلم اجرای الگوی ماهر را تماشا کرد. گروه خود الگودهی، دقیقا قبل از همان کوشش­ها فیلم اجرای قبلی (کوشش­های فرد) خود را همراه با دریافت بازخورد تماشا کرد و گروه الگوی ترکیبی قبل از اجرای کوشش های زوج، یک فیلم از اجرای قبلی خود و سپس فیلم الگوی ماهر را تماشا کرد؛ گروه کنترل نیز فقط به تمرین بدنی ۱۰ کوشش پرداخت.  آزمون یادداری بعد از ۲۴ ساعت  گرفته شد. نتایج تحلیل واریانس مرکب ۴*۱۰ در مرحله اکتساب نشان داد تمام گروه­ها بهبود معنی­داری را در زمان تعادل داشتند (۰۵/۰>P). همچنین نتایج تحلیل واریانس یک طرفه در آزمون یادداری نشان داد تعادل پویا در گروه الگوی ماهر نسبت به الگوی ترکیبی و کنترل به شکل معنی داری بیشتر است (۰۰۱/۰>P)؛ اما بین الگوی ماهر و خودالگودهی، تفاوت معنی­داری مشاهده نشد؛ بنابراین به نظر می­رسد می­توان از روش­های الگودهی ماهر و خودالگودهی برای بهبود تعادل پویا می­توان استفاده کرد.

کلیدواژه ها:

خودالگودهی ، الگوی ماهر ، یادگیری مشاهده ای