عناصر نوستالژیک شخصی حسرت و اندوه فردی در اشعار نو گلچین گیلانی

نوستالژی در ادبیات، رفتاری محسوب می شود که معمولا به صورت ناخودآگاه در شاعر یا نویسنده بروز می کند و در چارچوب سبک شناسی مولف مدار، به ویژه هنگام بررسی روانشناختی اثر بسیار اهمیت می یابد. در این تحقیق مفهوم حسرت و اندوه ( نوستالژی) در شعر نو با تاکید بر اشعار گلچین گیلانی تجزیه و تحلیل می شود. یکی از این اصول توجه و تاکید عمیق بر حس نوستالژیدادن دوران خوش گذشته ( به ویژه در ایام پیری)، ناکامی در زندگی شخصی، حسرت و تاسف عمیق به علت از دست دادن عزیزان، ناکامی در رسیدن به آرمان های اجتماعی، وفاداری به وطن و یادبود سرزمین به هنگام زندگی در غربت و .... از جمله جلوه های نوستالژیک است که در این پژوهش در شعر این شاعر اشاره می شود

کلیدواژه ها:

نوستالژی ، حسرت ناکامی