الگوی تدریس سازنده گرایی راهی به سوی تحول در محیط های یادگیری

هدف این مقاله تبیین وارزیابی دیدگاه سازنده گرایی (constructivism)می باشد.پس از بیان مبانی و انواع این دیدگاه پرسش ذیل مورد بررسی قرار گرفته است: کاربردهای آموزشی سازنده گرایی و ویژگی های کلاس درس ومعلم سازنده گرا چیست؟ یکی از مهمترین رویکردها در آموزش نوین استفاده از نظریه های جدید یادگیری در تدریس می باشد.نظریه های نسبتاجدیدی که در روانشناسی وآموزش و پرورش با نام نظریه های سازندگی یا سازنده گرایی مطرح شده اند ریشه در اندیشه های علمی و فلسفی گذشته دارند.دیدگاه های سازنده گرایی از پژوهش های پیاژه، ویگوتسکی، روانشناسان گشتالت، بارتلت و برونر ونیز از فلسفه پرورشی جان دیویی سرچشمه می گیرند.(وولفلک،۲۰۰۴،ص .(۳۲۳ رویکرد سازنده گرا به این موضوع اشاره دارد که دانش یک امر سازنده است بدین معنی که یادگیرنده از ترکیب دانش گذشته خود و اطلاعات موجود (شامل اطلاعات، مدرس، کتاب ها و تجارب عملی) دانش جدیدی را بوجود می آورد و به شناخت میرسد. اگر چنین است، دانش به صورت خاص و منحصر به فردی ساخته می شود، پس مشارکت فعال یادگیرنده در امر تدریس، نقش تسهیل گری استاد در تدریس در مقابل نقش منتقل کننده اطلاعات تاکید به موقعیت های عملی و آموزش عینی و تجربه های اصیل به عنوان مولفه های آموزش در تدریس اهمیت می یابد. این مولفه ها در تدریس مبتنی بر سازنده گرا وجود دارد.(امروزه سازنده گرایی به عنوان یک نیروی با نفوذ و قوی در اصلاح فرایند یاددهی-یادگیری مطرح است. استفاده از این رویکرد بسیار موثر تر از رویکردتدریس سنتی می باشد.

کلیدواژه ها:

یادگیری ، رویکرد سازنده گرایی ، معلم سازنده گرا ، آموزش نوین