چهره زن در اشعار و ادب فارسی

در دو بخش پیشین این مقاله، نگرش منفی و مثبت مولانا به زن مورد بررسی قرار گرفت و در بخش حاضر نمادپردازی او درباره زن تبیین میشود. زن در اشعار مولانا از سویی نماد عشق الهی، روح، جان، زمین و رویش است و از سوی دیگر نماد جسم، نفس، دنیا و حرص است. البته این نمادپردازی متخالف، ناشی از دوگانگی نگرش مولانا به زن است که ریشه در فرهنگ تاریخی مسلمانان دارد.بخش دیگر مقاله حاضر سیره عملی مولانا در قبال زنان را در زندگی شخصی و اجتماعی، در دو بخش روابط خانوادگی و روابط اجتماعی تبیین می کند. به عقیده نگارنده، این بخش، روشنترین تلقی مولانا از زن است. تلقی مزبور در میان عرفا و شعرایی که اخبارشان به ما رسیده، نظیر ندارد.

کلیدواژه ها:

شعر فارسی ، مولانا جلال الدین محمدبلخی ، نمادپردازی (سمبولیزم) ، زن ، سیره عملی مولانا.