سجاد بازوند - دانش آموخته کارشناسی ارشد حقوق جزا و جرم شناسی و مدرس دانشگاه امام حسین (علیه السلام)
علی پورخزایی - دانش آموخته کارشناسی ارشد مدیریت آموزش و مدرس دانشگاه امام حسین (علیه السلام)

شورای امنیت سازمان ملل متحد به عنوان تنها مرجعی است که حق استفاده از زور در تعاملات بین المللی را داراست، این سازمان درحالی اختیارات و وظایف خود در مبارزه با تروریسم را گسترش می دهد، که هنوز هیچ گونه تلاشی نه از سوی کشورهایی که داعیه ی دارا بودن مسئولیت جهانی در مبارزه با تروریسم بین المللی را دارند و نه از سوی هیچ یک از نهادهای این سازمان، برای ارایه تعریفی مشخص، جامع الاطراف و فراگیر که با اجماع بین المللی همراه باشد صورت نگرفته است. کنوانسیون ممانعت و مجازات تروریسم ۱۹۳۷ را می توان اولین کنوانسیون بین المللی در خصوص تروریسم دانست، از آن زمان تاکنون نه تنها مفهوم تروریسم دستخوش تغییرات فراوان قرار گرفته، بلکه مکانیسم های بین المللی بنیان هایی با عناوین فراگیرتر و مستقل تشکیل داده است، لکن هنوز موفق نشده است تعریف دقیقی با تعیین حدود مقابله با تروریسم را تبیین کند. لذا همانگونه که امروزه مشاهده می کنیم بسیاری از قدرت های استکباری تعاریفی مبتنی بر منافع خود از تروریسم بین المللی ومبارزه با آن بیان می کنند. که می توان ادعا کرد که تعاریف آنها نقطه مقابل خواست بین المللی بوده و خود مروج تروریسم بین المللی می باشد، شاهد مثال مدعای ما تحولات دنیای کنونی می باشد که رژیم آمریکا با ادعای مبارزه با تروریسم بخصوص مبارزه با طالبان به عنوان یک سازمان تروریستی مطرح است، ولی مانظاره گر عقد معاهده بین آمریکا و گروه طالبان هستیم، البته این عقد قراردادمربوط به قریب به بیست سال پیش می باشد، لکن پس از گذشت بیست سال بدون دستیابی به اهداف خود با سرافکندگی مجبور به ترک خاک افغانستان گردیدند. یا اینکه سالهاست پشتوانه محکم گروه های تروریستی تکفیری وهابی داعش و جبهه النصره و ...درسوریه، عراق، لبنان و...می باشد، برای اینکه با وجود آنهاست که آمریکا می تواند برمنابع نفتی و ثروت منطقه مسلط باشد. البته همانگونه که گفته شد نتوانست به همه ی اهداف خودش برسد.که دلایل خاص خود را دارد که مجال مطرح کردن این موضوعات در این مقال نیست.

حقوق بین الملل، تروریسم، سازمان ملل متحد، کنوانسیون ژنو