اثربخشی آموزش خودتنظیمی هیجانی بر رفتار سازشی در کودکان مبتلا به اختلال طیف اتیسم دارای عملکرد بالا

اختلال طیف اتیسم مجموعه وسیعی از اختلالات عصبی-رشدی ناهمگن را در بر می گیرد. با این حال در تعریف این اختلال بارزترین ملاک های تشخیصی، نقص در عملکردهای اجتماعی، ارتباطی، رفتاری و شناختی است. به عبارتی، تحقیقات گوناگون بیان کننده ضعف معنی دار رفتارهای سازشی کودکان دارای اختلال اتیسم نسبت به همسالان عادی شان می باشند. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش خودتنظیمی هیجانی بر رفتار سازشی در کودکان مبتلا به اختلال طیف اتیسم دارای عملکرد بالا بود. این پژوهش از نوع پژوهش های آزمایشی بود که طرح دو گروهی به صورت گروه آزمایش و کنترل، و اجرای پیش آزمون-پس آزمون به اجرا در آمد. نتایج پژوهش نشان داد که تفاوت معنی داری میان نمرات دو گروه آزمایش و کنترل در پیش و پس از مداخله به وجود آمده است. بدین گونه، تفاوت معنی داری میان نمرات دو گروه از کودکان این حقیقت را بیان نمود که آموزش خودتنظیمی هیجانی بر رفتار سازشی در کودکان مبتلا به اختلال طیف اتیسم دارای عملکرد بالا تاثیر دارد و موجب ارتقاء رفتار سازشی در این گروه از کودکان می شود. از این رو، پیشنهاد می شود از آموزش خودتنظیمی هیجانی به منظور ایجاد یک مداخله موثر در جهت بهبود عملکرد کودکان مبتلا به اختلال طیف اتیسم دارای عملکرد بالا مورد استفاده قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

خودتنظیمی هیجانی ، رفتار سازشی ، کودکان مبتلا به اختلال اتیسم دارای عملکرد بالا