بررسی رابطه بین شهر هوشمند و توسعه پایدار

امروزه رسیدن به توسعه پایدار شهری بدون وجود یک استراتژی مشخص امکان پذیر نیست. شهر هوشمند به عنوان یک استراتژی حیاتی برای کاهش مشکلات ایجاد شده توسط جمعیت و شهرنشینی گسترده در مناطق گوناگون شهری در حال ظهور است، با این حال تحقیقات علمی کمی در این خصوص انجام گرفته است لذا برای درک مفهوم و شاخص های شهرهای هوشمند و در عین حال توسعه پایدار منطقه ۴ تهران با بهره مندی از ۹ محله مورد پژوهش قرار گرفت. پژوهش حاضر پیمایشی است و داده های آن به کمک پرسشنامه محقق ساخت های که اعتبار صوری دارد جمع آوری شد. برای دستیابی به میزان پایایی پرسشنامه نیز از ضریب آلفای کرون باخ استفاده شد. نتایج این پژوهش نشان داد که هوشمندی و پایداری شهری رابطه همبستگی مستقیمی دارند، همچنین بر اساس نتایج تحلیل رگرسیونی، با توجه به نتایج تحلیل مدل رگرسیونی، این مدل با تمامی مولفه های شهر هوشمند برای پیش بینی و تبیین پایداری مناسب است و ۵۰ درصد پایداری شهری را تبیین می کند. با توجه به سطح معناداری برای محیط زیست هوشمند، حکمروایی هوشمند و اقتصاد هوشمند که بیشتر از ۵ صدم است، معنادار نیست، اما تحرک هوشمند، مردم هوشمند و زندگی هوشمند معنادار است، بنابراین این سه مولفه از مهترین عوامل موثر هستند و میزان تاثیرگذاری آن ها به ترتیب ۲۶ درصد، ۱۶ درصد و ۲۸ درصد است. از میان این عوامل، زندگی هوشمند بیشترین تاثیرگذاری و قدرت پیش بینی را دارد و مهم ترین عامل تبیین پایداری است و بعدازآن تحرک هوشمند و سپس مردم هوشمند بیشترین قدرت پیش بینی پایداری شهری رادارند. نتایج آزمون ضریب همبستگی پیرسون پیرامون رابطه شهر هوشمند با توسعه پایدار شهری نشان می دهد که تمامی متغیرهای مستقل با تک تک ابعاد متغیرهای وابسته رابطه معناداری در سطح ۰۱/۰ دارند که با توجه به اعداد ضریب همبستگی می توان گفت تمامی رابطه های همبستگی مثبت است که نشان می دهد رابطه هر یک از مولفه های شهر هوشمند و ابعاد پایداری رابطه ای مستقیم دارد، یعنی با افزایش در مولفه هوشمند هر یک از ابعاد پایداری افزایش می یابد و با کاهش هرکدام از مولفه های شهر هوشمند پایداری کم می شود و بالعکس.

کلیدواژه ها:

شهر هوشمند ، شهر پایدار ، شهر هوشمند پایدار ، توسعه پایدار ، پایداری ، منطقه ۴ تهران.