بررسی رابطه ناگویی هیجانی با گرایش به هیجانهای شرم و گناه

باوجود آنکه بسیاری از پژوهش ها شرم و گناه را از نظر ماهیت اجتماعی بودنشان مشابه می دانند، بحث در مورد جنبه های تفاوت این دو هیجان همچنان وجود دارد. یکی از این جنبه های تفاوت، عمومی یا فردی بودن این هیجانها است . در حالیکه در تجربه گناه تمرکز فرد بر رفتار خود است ، تجربه شرم مرتبط با ناکفایتی کل خود و نه فقط یک رفتار است . ناگویی هیجانی خصیصه ای است که اغلب با ناتوانی و یا مشکل فرد در تشخیص و توصیف احساساتش تعریف می شود. تحقیقات از تشخیص متفاوت هیجانهای پایه و برخی از هیجانهای اجتماعی در افراد با خصیصه بالای ناگویی هیجانی خبر دادهاند. اما تاکنون مطالعه ای به بررسی ارتباط ناگویی هیجانی و تجربه هیجان شرم و گناه نپرداخته است . هدف از مطالعه حاضر بررسی رابطه بین ناگویی هیجانی و گرایش به تجربه شرم و گناه بود. دادههای این پژوهش از ۹۲ نفر شرکت کننده داوطلب (۶۲ زن) گردآوری شد. ناگویی هیجانی با استفاده از مقیاس ناگویی هیجانی تورنتو۱ و رگه های هیجانی گناه و شرم با مقیاس گرایش به احساس گناه و شرم ۲ ارزیابی شد. به منظور تجزیه و تحلیل دادهها از آزمون همبستگی دودامنه پیرسون استفاده شد. نتایج نشان داد که نمره ناگویی هیجانی به شکل معناداری با هر دو زیرمقیاس گرایش به گناه همبستگی منفی دارد r=-۰.۳۹۹, P<۰.۰۰۱) و(r=-۰.۴۱۶, P<۰.۰۰۱، در حالی که چنین همبستگی معناداری با زیرمقیاسهای گرایش به شرم دیده نشد. نتایج موید آن است که هرچه افراد در تشخیص و تمایز هیجانها ضعیف تر عمل کنند، گرایش کمتری برای تجربه هیجان گناه دارند. در حقیقت تجربه گناه در روابط اجتماعی نیازمند ادراک هیجانهای فرد مقابل است که افراد با ناگویی هیجانی در این مورد ضعف دارند و در نتیجه احتمالا موقعیت هایی را که در آنها لازم است احساس گناه کنند به درستی تشخیص نداده و گرایش کمتری به تجربه این حس دارند.

کلیدواژه ها:

هیجانهای اجتماعی ، گرایش به شرم ، گرایش به گناه ، ناگویی هیجانی