رابطه هوش معنوی، هوش هیجانی با امید به زندگی در زوجین

هدف اصلی پژوهش حاضر بررسی رابطه هوش معنوی، هوش هیجانی با امید به زندگی در زوجین است. روش تحقیق مورد استفاده توصیفی از نوع همبستگی است. برای نیل به اهداف تحقیق از سه پرسشنامه هوش معنوی کینگ((۲۰۰۸ با اعتبار ۰/۸۱؛ هوش هیجانی شرینگ((۱۹۸۰ با اعتبار ۰/۷۴ و امید به زندگی اسنایدر((۱۹۹۱ بااعتبار ۰/۷۲؛ استفاده شد. همچنین در پژوهش حاضر برای تعیین روایی محتوایی پرسشنامه ها از متخصصاناستفاده به عمل آمد. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه زوجین در شهر اصفهان بود، که براساس فرمول کوکران برای جامعه نامحدود در سطح اطمینان %۹۵ و با روش نمونه گیری خوشه ایی در دسترس تعداد نمونه برای پژوهش حاضر ۳۸۴ نفر تعیین شد که مورد بررسی قرار گرفت. یافته های تحقیق نشان داد که افزایش هوش هیجانی باعث افزایش امید به زندگی براساس متغیر تعدیلگر هوش معنوی میشود. هوش معنوی و هوشهیجانی با امید به زندگی در زوجین رابطه مثبت دارد. در گام دوم از رگرسیون گام به گام، نشان دادند که آگاهیمتعالی و توسعه موقعیت هوشیاری و همچنین خودآگاهی و خودانگیزی در سطح اطمینان ۹۵ درصد به طرزمعناداری توان پیشبینی متغیر وابسته امید به زندگی را دارند.

کلیدواژه ها:

هوش معنوی ، هوش هیجانی ، امید به زندگی