ازدواج های اعراب و خراسانیان در عهد امویان

پس از ورود اسلام به ایران، اعراب در شهرهای زیادی به ویژه در خراسان اسکان یافته و به صورتی مسالمت- آمیز با بومیان زندگی می­کردند. موضوع ارتباط آنان با هم، نهایتا منجر به ازدواج­هایی بین دو گروه شد. دیدگاه دین اسلام در ارتباط با ازدواج نژادهای مختلف با دید ایرانیان و اعراب یکسان نبود. تحلیل ارتباط و انس اعراب اسکان یافته در خراسان با بومیان آن ناحیه و روند فراز و نشیب­ها و تبعات آن موضوع این مقاله است. روش تحقیق در این مقاله توصیفی –  تحلیلی می باشد. با اینکه دین اسلام و سیره پیامبر(ص)  تعصب و برتری طلبی نژادی را محکوم می­نمود اعراب فاتح در ابتدا دید خوبی نسبت به ازدواج با بومیان بویژه زن دادن به آنان نبودند، ولی تدریجا این حس حداقل در بین گروه­هایی از آنان کم رنگ گردید به خصوص که اعراب نمی­توانستند جدا از بومیان به زندگی خود ادامه دهند و آموز­ه­های دینی­شان نیز خلاف تعصبات قبیله­ای بود و سابقه تمدنی ضعیف تری از مغلوبین داشتند و آن را انکار هم نمی کردند. بر اثر ازدواج­ها بین عرب و عجم دو رگه­هایی که بعضا شخصیت­هایی مهم هم در بین آنان بود، پیدا شدند.

کلیدواژه ها:

اعراب ، ایرانیان ، اسلام ، ازدواج ، تعصب نژادی ، امویان ، خراسان