سیده سحر محمدی - دانشجویان کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه مازندران
طاهره غلامیان آقامحلی

مسکن بعنوان سرپناه از دیرباز مورد توجه بشر بوده است.اما امروزه مفهومی فراتر از یک سرپناه پیدا کرده است و نقش آن در چگونگی کیفیت کالبدی شهرها حائز اهمیت فراوان می باشد.مسکن در شهرها جزء اصلی ترین نیازهای زندگی انسان بوده،بطوریکه یکی ازاجزاء سه گانه نیازهای اساسی واصلی انسان (خوراک، پوشاک، مسکن)برای تداوم بقا می باشند.افزایش سریع جمعیت به ویژه جمعیت شهری درایران با توجه به جوانی جمعیت،گرایش به تملک مسکن مستقل و جا بجاییهای بدون برنامه ریزی همراه باگرانی زمین شهری و متعاقبا محدودیت و کمبود خدمات، مسکن رادر شهرها به عنوان یک معضل عمومی پیچیده مطرح می سازد.افزایش نیاز به مسکن در سالهای اخیر موجب وضعیت نامطلوب سکونتگاهای موجود واستفاده از مواد ومصالح نامرغوب در ساخت و ساز این نیاز اساسی زندگی بشرگردیده است. هدف این مقاله بررسی وارزیابی شاخص کمی وکیفی مسکن درنقاط شهری استان مازندران می باشد.شاخص های مورد بررسی در این تحقیق،در دو دسته شاخص های کمی و کیفی شامل تراکم نفر درواحد مسکونی، تراکم خانوار در واحد مسکونی،تعداد اتاق در اختیار خانوارها، نوع تصرف واحدهای مسکونی،عمر بنا،مصالح بکار برده شده در ساخت آن ها، دوام ساختمان ها در استان مازندران وهم چنین کلیه زیر ساخت های اولیه مناسب از قبیل خدمات آب، برق و ...که تامین کننده مسکنی امن با پایداری ودوام سازه ای و فضایی مناسب برای زندگی است - می شود.بدین منظور ازروش توصیفی و تحلیلی بااستناد به شاخص های موجود در مرکز آمار ایران استفاده شده است. نتایج نشان دهنده توزیع نامناسب مسکن درمیان شهروندان شهرهای استان می باشد.

مسکن، مسکن شهری، شاخص های کمی و کیفی،مازندران