فاطمه بزازان - دانشیار گروه اقتصاد، دانشکده علوم اجتماعی و اقتصادی، دانشگاه الزهرا
شهلا کرباسی وایقان - کارشناسی ارشد رشته توسعه و برنامه ریزی، دانشگاه الزهرا

 بحران­های زیست محیطی ناشی از احتراق حامل­های انرژی، سیاست اقتصادی کارآمدی را در مسیر توسعه پایدار طلب می­کند. وضع مالیات بر دی اکسید کربن به عنوان یکی از سیاست های توسعه پایدار، به شمار می آید که سیاست­گذاران همواره از آثار توزیعی آن واهمه داشته­اند. در این راستا، هدف اصلی این پژوهش، مطالعه اثر توزیعی وضع مالیات بر کربن در ایران است. مطالعه، با استفاده از رویکرد ضریب فزاینده طرف عرضه در مرحله نخست و سپس تحلیل مسیر ساختاری در چارچوب ماتریس حسابداری اجتماعی صورت گرفته است. در بخش تجربی به منظور عملیاتی کردن مدل، از ماتریس حسابداری اجتماعی سال ۱۳۹۰ مرکز پژوهش های مجلس و نرخ مالیات ۸۰ هزار ریال به ازای هر تن به عنوان پایه آماری استفاده شده است. یافته­ها نشان می­دهد که در بین بخش های اقتصادی، برق به علت مصرف بالای فرآورده های نفتی بیشترین مالیات را می پردازد و خانوارها به صورت مستقیم و غیرمستقیم، از وضع مالیات آسیب می­بینند. آنها متناسب با میزان مصرف سوخت های فسیلی به­طور مستقیم و همچنین با مصرف کالاهایی که در تولید آنها از انواع سوخت فسیلی استفاده شده، به­طور غیرمستقیم، در پرداخت مالیات سهیم اند. نتایج نشان داد که خانوارهای بالای درآمدی در روستا و شهر، و خانوارهای شهری، بار مالیاتی بیشتری را تحمل خواهند کرد و شاخص هزینه زندگی خانوارها با وضع مالیات فوق، ۸/۲ درصد افزایش می­یابد. طبق یافته­های تحلیل مسیر ساختاری، بخش­های خدمات، کشاورزی و مواد غذایی به صورت غیرمستقیم بر شاخص هزینه زندگی خانوارها نقش بسزایی دارند. در بررسی مسیرهای منتهی به شاخص هزینه زندگی خانوارها، اهمیت مسیر مستقیم بخش­های آلاینده، بیشتر از مسیرهای غیرمستقیم است.

مالیات کربن, مدل ماتریس حسابداری اجتماعی, رویکرد مسیر ساختاری, توسعه پایدار