مریم محبی - مدیریت آموزشی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد گرمسار

چکیدهبافت های فرسوده شهری دارای مشکلات متعددی در زمینه های کالبدی، محیطی، اجتماعی و اقتصادی هستند، که زندگی ساکنان در این گونه بافت ها را با مشکل مواجه ساخته است. بر اساس بررسی های انجام شده، حدود %۹۰ درصد جمعیت کشور در معرض خطرات ناشی از وقوع زلزله قرار دارند. بخش عمده ای از سطح شهر های بزرگ و تاریخی ایران، دچار فرسودگی و ناکار آمدی است. در این محدوده ها سرمایه های انسانی،مالی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی شهرها در معرض خطر قرار دارند. بر اساسشاخص های مصوب شورای عالی شهرسازی و معماری ایران، بافت فرسوده شهری به محدوده یا بلوک شهری اطلاق می شود که بیش از ۵۰ درصد بناهای آن ناپایدار، معابر آن نفوذ ناپذیر و املاک آن ریزدانه باشد. لذااصلاح وضعیت و باز آفرینی اقتصادی- اجتماعی و کالبدی بافت های مزبور و بازگرداندن مجدد آنها به حیات شهر، مستعد نمودن آنها برای پذیرش سرمایه های جدید و قرار دادن آنها در کانون توجه مدیران و مسئولانشهری باید مورد تاکید توسعه درونی شهرها با رویکرد بهسازی، نوسازی و باز آفرینی بافت های فرسوده و نابسامان قرار گیرد. بافت های فرسوده شهری بیشترین آسیب ها را در بحران ها به خود می بینند.در اینمیان مدیریت بحران از مقوله های بسیار مهم در این بافت ها بشمار می آید. از این رو، بافت های فرسوده به دلیل مشکلات موجود از آسیب پذیری بالایی در صورت وقوع زلزله برخوردارند. هدف مقاله حاضر نقش مدیریت آموزشی در کنترل بحران بافت فرسوده شهری می باشد. نتایج نشان می دهد با این وجود در تهیه طرح های بهسازی بافت های فرسوده و سایر طرح های شهری، از نظریه های مدیریت بحران زلزله در خصوص راهکارهای کاهش آسیب پذیری شهر در برابر زلزله، استفاده نمی شود. راهکارهایی که مدیریت بحران زلزله به منظور کاهش آسیب پذیری بافت های شهری ارائه می دهد،

واژه کلیدی: مدیریت آموزشی، کنترل بحران، بافت فرسوده شهری