محمدرضا راشد محصل

بسیار اندک اند عارف مشربانی که روی در پروردگار دارند به طاعت و عبادت و در مقابل خلق خود را مسئول می دانند با حق طلبی و حقیقت گویی. شیخ احمد جامی از بزرگانی است که باور دارد : « حق و باطل از هر نوعی که باشد قومی فرا ستانند و قومی رد کنند پس دل از گفت مردمان فارغ می باید داشت و حق می باید گفت آنچه دانی تا رستگار باشی» (سراج السائرین ، باب چهارم)او سرانجام نیک را تنها در طاعت و عبادت پروردگار نمی داند بلکه به حق طلبی و حقیقت گویی هم وابسته می کند . به نظر او : « حق گفتن کاری سخت عظیم است و عظیم تر آن است که کسی حق شنود و فرا تواند شنود ... آدمی نصیحت دوست ندارد که تلخ است و نمامی و دروغ بهتر خرد. ما آنچه دانستیم که حق است برادران خود را نصیحت کردیم و از گردن خویش بیرون کردیم و هر چند می دانیم که این دشنام و زشتی بار آرد در این جهان و در این روزگار ولکن الحق مر و اگر ندانستی که اهل روزگار چنین اند من خود این چرا بایستی گفت؟ !»(سراج السائرین، بابهای دوم ، دهم و نوزدهم)