گزارش موردی درمان تکمیلی کودک مبتلا به اپیلپسی غایب: رویکرد کیدز اسکیلز

مقدمه: اپی لپسی یکی از شایع ترین اختلالات نورولوژیک در دوره کودکی است. پژوهش ها نشان می دهند که کودکان مبتلا به اپی لپسی بیشتر از کودکان سالم در معرض مشکلات رفتاری و عاطفی قرار دارند. یکی از این مشکلات، ضعف مهارت های ارتباطی و کاهش شایستگی اجتماعی است. از این رو یک کودک اپی لپتیک علاوه بر دارو درمانی به تشخیص پزشک نورولوژیست، به درمان تکمیلی روان شناختی نیز نیاز دارد. این درمان تکمیلی جایگزین درمان پزشکی نیست بلکه می تواند با درمان پزشکی همراه شود. هدف مقاله حاضر آن است که از طریق یک گزارش موردی با رویکرد کیدز اسکیلز فرایند درمان تکمیلی برای بهبود شایستگی اجتماعی یک کودک مبتلا به اپی لپسی غایب را به مراقبان سلامت کودک نشان دهد. مواد و روش ها: در این گزارش موردی که مورد مطالعه آن یک پسر دبستانی است، از رویکرد روانشناسی کیدز اسکیلز بهره گرفته می شود که توسط بن فورمن، روانپزشک و مدیر انستیتو بریفتراپی هلسینکی بنیان گذاشته شده است. کیدز اسکیلز برای کودک برنامه ریزی می کند تا با پشتیبانی والدین و مربیان از طریق یادگیری مهارت بر مشکلات رفتاری وعاطفی خود غلبه نماید. مراحل برنامه ریزی شده این رویکرد با توافق با کودک بر روی مهارت مورد نظر آغاز می شود و با آموزش کودک به کودک به سرانجام می رسد. در این گزارش، نسخه بیست و سه گویه ای پرسشنامه کیفیت زندگی برای سنجش کیفیت زندگی کودک اپی لپتیک بکار گرفته می شود که عملکرد کودک را در ابعاد چهارگانه سلامت جسمی، عاطفی، اجتماعی و مدرسه ای بررسی می کند. گزارش موردی: آرین هشت سال دارد و دانش آموز کلاس دوم ابتدایی است. معلم این پسر بواسطه خیال پردازی و عدم توجه آرین در کلاس که موجب افت درسیاش شده است، او را به روانشناس مدرسه ارجاع می دهد. مصاحبه با والدین و بررسی نتایج آزمون های روانشناختی نشانگر آن است که آرین دارای بهره هوشی نرمال است، اختلال یادگیری ندارد و به اختلال نقص توجه نیز دچار نیست. از آنجا که خیال پردازی های این کودک با خیره شدن و وقفه هوشیاری همراهاست، برای تشخیص به پزشک نورولوژیست کودک ارجاع داده می شود. بررسی های پزشکی نشان می دهد که آرین به اپی لپسی غایب مبتلا است و برای کنترل تشنج های خاموش نیاز به دارو درمانی دارد. با شروع دارو درمانی و به منظور پیشگیری از مشکلات رفتاری و عاطفی، آرین به همراه والدین خود به اتاق مهارت و سلامت کودکان می آید. برای اکتشاف مهارت های مورد نیاز این کودک، نتایج پرسشنامه کیفیت زندگی بررسی می شود. این نتایج حکایت از عملکرد ضعیف اجتماعی این کودک دارد زیرا آرین در ارتباط با دوستان و همکلاسی ها نمی تواند با آنها کنار بیاید و آنها نیز نمی خواهند با او دوست شوند. به این خاطر، برای بهبود شایستگی اجتماعی آرین با او بر روی یادگیری مهارت رابطه همکارانه با همکلاسی ها توافق می شود. پس از آن، با انتخاب معلم کلاس و مربی بهداشت به عنوان پشتیبان های کودک و نیز نمایش الگو و ایفای نقش در اتاق مهارت و سلامت کودکان، پلن آموزشی برای تمرین آرین و نظارت پشتیبان های او بر یادگیری این مهارت، تنظیم و در اختیار معلم و مربی بهداشت قرار می گیرد. بحث و نتیجه گیری: هدف اولیه درمان کودک مبتلا به اپی لپسی غایب که با تشخیص و نظارت نورولوژیست کودک و نیز همراهی و مراقبت والدین و مربیان تحقق پیدا می کند، پیشگیری از حملات تشنج خاموش و کاستن از خطرات احتمالی و آسیب زایی است که کودک به دلیل از دست دادن هوشیاری در معرض آن قرار می گیرد. به موازات این درمان پزشکی و مراقبت ها، به منظور بهبود کیفیت زندگی کودک مبتلا به اپی لپسی غایب میتوان ا در صورت صلاح دید نورولوژیست کودک - درمان تکمیلی برای بهبود شایستگی اجتماعی کودک را به عنوان هدف ثانویه درمان با آموزش مهارت ها آغاز کرد. مهارت هایی که بنا بر پژوهش های روانشناختی، مبنای آن را مشارکت کودک و کنش متقابل سازنده با گروه همسالان تشکیل می دهد.

کلیدواژه ها:

اپی لپسی غایب ، درمان تکمیلی ، شایستگی اجتماعی ، کودک ، کیدز اسکیلز