فرسایش های موجود در حوزه ابخیز

فرسایش خاک تهدیدی جدی برای محیط زیست، سلامت و رفاه انسان ها بوده و پس از رشد جمعیت دومین چالش مهم زیست محیطی فرا روی جهان می باشد. مطالعه فرسایش خاک در ایران قدمتی ۴۰ ساله دارد و به دلیل مشکلات موجود در زمینه حفاظت خاک و مبارزه با فرسایش خاک در کشور و اقیانوسی بودن بیشتر روش های مورد استفاده از سایر کشورها، این مدل ها تاکنون نتوانسته اند جواب مناسب، منطقی و مورد انتظار به دست دهند، از این رو ابداع و ارائه یک روش کمی برآورد فرسایش و رسوب مبتنی بر شرایط اقلیمی متنوع آبخیزهای ایران کاملا ضروری بوده است. بررسی و اولویت بندی مناطق مختلف بر اساس میزان فرسایش و رسوبدهی، می تواند منجر به تولید اطلاعات ارزشمندی برای عملی کردن طرح های جامع آبخیزداری، حفاظت خاک و کاهش خسارات انواع فرسایش در مناطق مورد مطالعه شود. فرسایش خاک و تولید رسوب از جمله محدودیت های اساسی در استفاده از منابع آب و خاک به شمار می رود، از این رو ارزیابی فرایندهای حاکم بر رفتار آنها به منظور درک بهتر سامانه های آبخیزداری و تبیین شیوه های مدیریتی مناسب ضروری است. در مناطقی که فرسایش کنترل نمی شود, عمق خاک به تدریج کاهش می یابد و حاصلخیزی خود را از دست می دهد. فرسایش خاک نه تنها سبب فقیر شدن خاک و مترک شدن مزارع می گردد و از این راه خسارت های جبران ناپذیری بر جای می گذارد بلکه با رسوب گذاری در ابراهه ها , مخازن سد ها و بنادر و کاهش ظرفیت ابگیری ان ها , زیان های فراوانی را موجب می شود.

کلیدواژه ها:

فرسایش ، آبخیر ، رسوب ، خاک