سبک شناسی داستان یوسفیه در سطح ادبی

میرزا هادی نائینی یکی از نویسندگان و گویندگان قرن سیزدهم، دوره قاجار به شمارمی رود که آثار متعددی از این مولف برجای مانده است. یوسفیه (قصه یوسف) جزء آثارمنثور،عرفانی ، باارزش و گرانقدراین نویسنده است که با وجود ارزش بالای ادبی و تاریخیهنوز در ایران ناشناخته است و تاکنون مجال نشر و تصحیح و تحلیل نیافته است . اینکتاب در دوره قاجار به رشته تحریر درآمده ،به زبان فارسی نوشته شده است. موضوعکتاب قصص الانبیا می باشد. نثر کتاب آمیخته به شعر است اشعاری که سروده ی خودنویسنده است و در ضمن مطلب بیان شده اند. داستان ویژگی های سبکی نثر این دورهیعنی «بینابین» را دارا می باشد . در سبک شناسی آثار ادبی در سه سطح زبانی، ادبی و فکری مورد بررسی قرار می گیرند. در پژوهش حاضر کتاب یوسفیه از دیدگاه سبک شناختی و در سطح «ادبی» مورد بررسی قرار گرفته است. بررسی ما نشان داد نویسنده در اثرش بیشترین بهره را از آرایه ی سجع و انواع آن برده است. تشبیهات ساده، استعاره های مصرحه، ذکر آیات و احادیث ، کنایات در آن، اثر را از ی ک نواختی خارجکرده است. شیوه نگارش نائینی جز در مقدمه یوسفی ساده و بی تکلف است.

کلیدواژه ها:

نائینی ، یوسفیه ، سبک ، سطح ادبی