(طراحی ساختمان فرهنگ در بافت فرسوده و تاریخی شهرستان سقزبا رویکرد میان افزا)

با گذشت زمان و توسعه شهر ها باعث به وجود آمدن بافت های فرسوده که آنها را هسته و نقطه شروع شهر ها میشناسیم.که از یک سو دارای پتانسیل های زیادی برای رونق دارد زیرا که در مرکز شهر ها واقع شده اند و عموما به همه ی مکان ها مانند بازار روز و مراکز درمانی و مدارس و... نزدیک هستند، که از سوی دیگر به علت قدیمی بودن این بافت ها دارای معایب زیادی میباشند، من جمله عدم دسترسی به خدمات شهری به علت عرض کم کوچه ها و خیابان ها، عرصه بندی نا هماهنگ باعث پایین آمدن کیفیت منظر شهری شده است و به مرور به صورت فرسایشی سبب کاهش ارزش کیفی و کمی زندگی ساکنین گشته، که متاسفانه نوسازی و احیا و بهسازی را به حداقل رسانده است. قاعدتا با تفاسیر نوشته شده و شواهد میتوان گفت سالها این محدوده شهری رها شده است و کمبود تشکل آگاه به این مسائل تمامی برنامه ریزی توسعه شهری عموما فقط در حد طرح باقی مانده اند. بهنرین راهکار غیر تهاجمی با حفظ اصول و الگو های موجود پیروی از اثار شاخص در این بافت ها ایجاد تنوع در کاربری وساماندهی و همچنین استفاده میان افزا و بهره از زمین های خالی و یا به جا مانده از ویرانی ها است. شهر سقز یکی از کهن ترین شهر های مرزی ایران است که دارای بافت فرسوده و تاریخی زیادی است، که طرح جامع برای احیا این مناطق ندارد . از سوی دیگر همیشه این شهرستان با کمبود فضاهای فرهنگی مواجه است پس در این راستا هدف اصلی این مقاله طراحی بنای فرهنگی در قلب شهر سقز و استفاده از زمین خالی به منظور یکپارچه سازی کالبدی و عملکردی بر اساس تحقیقات میدانی و تشخیصی در محوطه که به طراحی بنای فرهنگی برای رونق به این بافت ختم شده است.

کلیدواژه ها:

بافت فرسوده ، ارزش تاریخی ، میان افزا ، تنوع کاربری ، سقز