تعالیم عطار و مولانا در پرورش فردی و فرهنگی بر اساس نمادپردازی پرندگان (مطالعه موردی باز)

بی تردید ، بسیاری از آثار عرفانی با هدف آموزش نوشته شده است . در این میان ، نویسندگان این آثارهریک شیوه ای را برای بیان سخن خویش برگزیده اند برخی زبانی دشوار را به کار بگرفته اند و در نتیجهتنها مخاطبان خاص توانایی درک سخنان آنان را دارند و برخی دیگر با زبانی ساده سخن گفته اند تاگستره مخاطبان خویش را افزایش دهند . با برزسی منطق الطیر عطار و مثنوی مولانا ، روشن می گرددکه هر دو با به کارگیری تمثیل و داستان های گوناگون سخن خویش را به سادگی به مخاطب انتقال دادهاند . آنان به منظور تعلیم نکات عرفانی و اخلاقی و اصول سیر و سلوک ، از تمثیل ها و نمادهای بسیاریاستفاده کرده اند ؛ یکی از این نمادها باز است . باز از تیره پرندگان شکاری است، شیوه خاص ریاضت وتربیت وی، همنشینی او با شاهان و خلق و خوی و طبع بلندش ، سبب گردیده است تا از دیگر پرندگانمتمایز گردد . در عرفان نیز با توجه به ویژگی های این پرنده، از آن به عنوان رمزی برای بیان مفاهیمذهنی اهل دل استفاده شده است، در این مقاله برآنیم تا با تکیه بردو اثر برجسته منطق الطیر عطار ومثنوی مولانا ، نماد باز را از جهت پرورش و تربیت فردی ، فرهنگی و عرفانی به روش کتابخانه ای و باتحلیل داده ها مورد بررسی و بازنگری قرار دهیم .

کلیدواژه ها:

باز ، ادبیات تعلیمی ، عطار ، مولانا