اپیدمیولوژی فرسودگی شغلی پرستاران شاغل در مراکز درمانی

فرسودگی شغلی امروزه به عنوان یکی از مشکلات شایع در مشاغل مختلفمخصوصا حرفه پرستاری مورد شناسایی قرار گرفته و می تواند تاثیرات سوئی بر مراقبت از بیمار، سلامت جسمی - روانی پرستار و هزینه های پرسنلی ودرمانی بجا گذارد. هدف از این مطالعه بررسی اپیدمیولوژی فرسودگی شغلی پرستاران شاغل در مراکز درمانی می باشد. در مطالعه مروری حاضر مقالات سالهای ۲۰۰۵ تا ۲۰۲۲ پایگاه های الکترونیکی SID، Magiran ، Google , Pubmed ,.Iran Medex Scholar، Cinahl ,Science Direct با کلید واژه های فرسودگی شغلی، پرستاران و بیمارستان مورد جستجو قرار گرفت. مطالعات طی دو مرحله بازبینی شد و بر اساس معیارهای ورود و خروج که در مرحله اول عنوان و چکیده و در مرحله دوم کل مقاله مورد بررسی قرارگرفت، نهایتا۱۲ مقاله وارد مطالعه شدند. فرسودگی شغلی، واکنشی به استرس های شغلی مزمن است و با کلمات خستگی روحی و روانی، مسخ شخصیت و عدم کفایت فردی تعریف می شود. یکی از ابعاد اصلی فرسودگی شغلی، خستگی روحی و روانی است. انگیزش، رهبری، توانمند سازی، عزت نفس چهار عامل مهمی هستند که می توانند به مثابه سپری در مقابل فرسودگی شغلی پرستاران عمل نمایند و وضعیت بهداشت روانی و رضایت شغلی آنان را ارتقاء دهد. با توجه به مشکلات جسمی، روانی و اجتماعی ناشی از فرسودگی شغلی در پرستاران، کلیه محققین بر روش های پیشگیری از آن تاکید دارند. بنابراین ایجاد سیستم های حمایتی قوی در محیط کار بیمارستان و خارج از آن روشی موثر برای پیشگیری از فرسودگی شغلی پرستاران است.

کلیدواژه ها:

فرسودگی شغلی ، پرستاران ، بیمارستان