تطبیق سازگاری با کم آبی بر اساس تئوری بنیانی (مطالعه موردی: استان چهارمحال و بختیاری)

با توجه به شرایط اقلیمی و جغرافیایی بخش وسیعی از کشور جزء مناطق خشک و نیمه خشک قرار دارد. کمبود بارش، محدودیت منابعآبی، تغییرات اقلیمی و وقوع خشکسالی های متناوب در دو دهه اخیر، بخش کشاورزی را بعنوان پر مصرفترین بخش استفاده کننده ازمنابع آب با چالش جدی مواجه نموده است. کشاورزی به طور ذاتی به تغییرات آب و هوایی حساس است، به همین دلیل فعالیت هایکشاورزی باید سازگار با این تغییرات و کم آبی باشند. سازگاری راهی برای کاهش آسیب پذیری، افزایش انعطاف پذیری، افزایشمقاومت، تعدیل خطرات ناشی از آثار تغییرات آب و هوایی بر زندگی و معیشت کشاورزان می باشد. هدف اصلی سازگاری با کم آبی،اطمینان از حصول تناسب همزمان توسعه و ظرفیت ها است. در این تحقیق راهکارهای سازگاری با کم آبی در بخش کشاورزی در استانچهارمحال و بختیاری به کمک تئوری بنیانی مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که رفتار کشاورزان در مواجه با کم آبی در چهارطبقه مدیریت مصرف آب در مزارع و باغات، تغییر در عملیات کشاورزی (مدیریت در زراعت و باغات) مدیریت اقتصادی و مدیریتاجتماعی قرار می گیرد.

کلیدواژه ها:

خشکسالی ، منابع آب ، تغییرات اقلیمی ، آبیاری نوین