آرایه های ادبی در اشعار مانویان ایرانی زبان
عنوان مقاله: آرایه های ادبی در اشعار مانویان ایرانی زبان
شناسه ملی مقاله: JR_LANG-6-11_001
منتشر شده در در سال 1394
شناسه ملی مقاله: JR_LANG-6-11_001
منتشر شده در در سال 1394
مشخصات نویسندگان مقاله:
عباس آذرانداز - پژوهش گر دانشگاه شهید باهنر کرمان
خلاصه مقاله:
عباس آذرانداز - پژوهش گر دانشگاه شهید باهنر کرمان
بخش زیادی از اشعار دوره میانه ایران را مانویان پارسی، پارتی و سغدی زبان سروده اند. این اشعار یا ستایشی و آیینی اند؛ یا سرودهایی عرفانی که سرگذشت غریبانه نور را در زندان ماده روایت می کنند. سرودهای اخیر چون با انسان پیوند بیشتری دارند، عنصر عاطفه و خیال در آنها آشکارتر است و هنر سخنوری شاعران مانوی را در آنها بهتر می توان دید. در این اشعار از صنایع ادبی در هر دو حوزه بدیع لفظی و معنایی استفاده چشمگیر شده است، که گذشته از آرایههایی که وجودشان از هر شعری انتظار میرود و در ذات شعر است، نمونههایی میتوان یافت که حتی با تعریفات کتب بلاغی دوره اسلامی، که گاه در تقسیمات هر مقوله بدیعی راه افراط پیمودهاند سازگار است. آرایه های ادبی در سرودهای مانوی ایرانی به دو گروه موسیقی اصوات (بدیع لفظی) و موسیقی معنوی (بدیع معنوی) قابل تقسیم است؛ در زمینه بدیع لفظی آرایه تکرار (تکرار واژه، جمله و واج)، و در زمینه بدیع معنوی از آرایه هایی چون تضاد، ایهام و التفات استفاده شده است. در این مقاله چگونگی استفاده شاعران مانوی از آرایه های ادبی در سرودهای بازمانده به زبان های فارسی میانه، پارتی و سغدی با ذکر نمونه نشان داده شده است.
کلمات کلیدی: سرودهای مانوی, آرایه های ادبی, بدیع لفظی, بدیع معنوی
صفحه اختصاصی مقاله و دریافت فایل کامل: https://civilica.com/doc/1512207/